«آسیب‎های شاعران رسانه‎ای»

شهرستان ادب به نقل از همشهری جوان: هفته‎نامه همشهری جوان به تازگی پرونده‎ای درمورد شعر دهه هفتاد منتشر کرده و در آن سراغ مصاحبه با شاعران جوان متولد این دهه رفته که کتاب نیز منتشر کرده‎اند، شاعرانی که عموماً از اعضای دوره‎های آفتابگردان‎ها هستند. در این پرونده  محمدامین اکبری شاعر و منتقد جوان نیز یادداشتی نوسته است. همشهری جوان او را اینگونه معرفی کرده است: «محمدامین اکبری از شاعران دهه 70 است که با وجود موفقیت در جشنواره‎های گوناگون تاکنون تصمیم نگرفته مجموعه شعری منتشر کند». یادداشت اکبری را در ادامه می‎خوانید:

آسیب‎های شاعران رسانه‎ای

فرض کنید شما یک نوجوان شانزده هفده ساله هستید، فرض کنید حس می­ک‎نید که استعداد سرودن شعر دارید؛ بله شما مدتی ست به شعر و ادبیات علاقه پیدا کردید و سعی می­‎‎کنید شعر بگویید، خب حالا می­‎خواهید ببینید که آیا این حستان درست است یا خیر؟ آیا شما واقعاً شاعر هستید؟ یک راه این است که شعرهایتان را برای خانواده و دوستانتان بخوانید و احیاناً آنها را ذوق‎زده کنید و نزدیکانتان قربان صدقه‎­تان بروند؛ راه دیگر این است که شعرهایتان را به شاعران یا کسانی که مطالعات جدی ادبی دارند نشان دهید. خب این افراد را از کجا پیدا کنید؟ اگر بیست سال پیش بود تنها راهش رفتن به نزدیک‎ترین انجمن ادبی شهرتان بود، شعرتان را نشان می‎­دادید توسط چند فرد خبره­‎ی شعرآشنا شعرتان نقد می‎شد راهنماییتان می­‎کردند که شعر فلان شاعر را بخوانید، در فلان قالب شعر بگویید و در هفته این تعداد شعر را حفظ کنید. بعد از چند سال اگر شاعر خوبی می‎­شدید از طریق انجمن ها به مجامع ادبی معرفی می‎­شدید و پس از آن از طریق مطبوعات و چاپ کتاب شعرتان به میان مردم می­‎رفت.

تا پیش از فراگیر شدن رسانه‎­های مختلف کشف، رشد و معرفی استعدادهای شعری عمدتاً به این شکل بود. تقریبا دو دهه می‎­شود که فضای مجازی نقشی اساسی در زندگی ما بازی می­‎کند و هرچه پیش می­‎رود این نقش پررنگ­تر می­‎شود. تاثیر اینترنت بر ادبیات خصوصاً شعر با موج وبلاگ نویسی­ شاعران شروع شد و پس از آن هم رسانه‎­های شخصی چون فیس­بوک، وی­چت، اینستاگرام، تلگرام و... با امکاناتی هرچه بیشتر به کمک شاعران آمدند تا شعر خود را بیش از پیش به دیگران معرفی کنند از طرفی فرآیند نشر کتاب هم بسیار بسیار آسان شد، بله! فقط کافی ست در برخی موارد شاعر با صرف هزینه‎­ای اشعارش را به چاپ برساند.

در سال‎­های اخیر با کم­رنگ شدن انجمن­‎ها و محافل ادبی و پررنگ شدن رسانه­‎ها؛ شاعران جوان بیشتر از آنکه دغدغه رشد و تعالی شعری خود را داشته باشند در فکر بیش از پیش مطرح کردن خودشان و شعرشان هستند.

بالاخره انسان امروز و در نتیجه شاعر امروز ناگزیر از فضاهای مجازی­ست و اگر از حق نگذریم از امکانات بسیار این فضاها هم نمی‎شود گذشت ولی آیا می­شود شاعر امروز به واسطه همین دیده شدن‎­ها و لایک­‎های مجازی از خیر رشد شعری خود بگذرد؟ آیا این دیده شدن­‎ها ملاک خوبی برای قوت شاعری یک شاعر است؟

راهکار چیست؟ مطمئناً انجمن­های ادبی با آن روش قدیمی که گفته شد، نمی­توانند نقش چندانی ایفا کنند. امروزه ما نیازمند شکل نوینی از کشف و پرورش استعدادها هستیم. خوشبختانه در سال­های اخیر تلاش­‎های قابل توجهی در این زمینه صورت گرفته است و از این میان می­توان به فعالیت­‎های دفتر شعر جوان با استادانی چون مرحوم قیصر امین­‎پور در دهه گذشته و فعالیت‎های گسترده­تر و متنوع­تر موسسه شهرستان ادب در دهه اخیر اشاره کرد. ولی مگر چقدر امکانات در اختیار این موسسات قرار دارد؟ و چند درصد از شاعران جوان سراسر کشور را می توانند تحت پوشش قرار دهند؟

به نظر می رسد راه حل اصلی این است که شاعر جوان امروز باید حس آموختن را بیش از پیش در خود زنده کند؛ و به این نکته توجه داشته باشد که شعر خوب جایگاه واقعی خود را در بین مخاطبان پیدا خواهد کرد.