چرا توهين به حافظ و مولانا ؟

شهرستان ادب: تحجر و تنگ نظری البته پیشینه و تاریخی به قدمت عمر انسان دارد و به دلایلی در حوزه های علمیه و فضای دینی ظرفیت و خطر رشد تحجر و خودپسندی و تکفیر و تفسیق بیشتر است.

پیشتر چنین تفکراتی در محیط داخل حوزه ها محدود می ماند و گاه در ناله های دردمندانه بزرگانی چون امام امت به زبان و قلم می آمد و اندکی از آن درد و داغ به چشم و گوش دیگران می رسید.  
امروزه اما گسترش رسانه ها و ظرفیت های جدید ارتباطی باعث شده تا نشانه ها و مظاهر این تفکر خطرناک به سرعت در معرض دید و قضاوت دیگران قرار گیرد و به نام کلیت دین و همه دینداران ثبت شود.  
سخنان و نوشته های برخی از روحانیان و حوزویان در باره شخصیت های ادبی و فرهنگی بزرگ ایران اسلامی مانند حافظ و جناب مولوی که طی ماههای گذشته در فضای مجازی منتشر شد از این دست است. 
کسانی که با تنگ نظری و کج فهمی خود با عبارات ناپسند به شخصیت های بزرگ چنین توهین هایی می کنند حتى اگر سوء نیت هم نداشته باشند از جامعه و مخاطبان خود هیچ خبر ندارند.   
اینان نمی فهمند که اگر مردم دیوان حافظ را نخوانند به جای آن رساله توضیح المسایل در دست نخواهند گرفت! بلکه باید آرزو کنند که مردم متون ادبی بخوانند !
اینجا و امروز مرز بی دینی و جدایی از فرهنگ وطنی است و اتفاقا میراث گرانقدری که در آثار نظامی و جامی و مولوی و صائب به جای مانده آخرین دیوارهای قلعه فرهنگ ملی و دینی و آخرین قلعه های لب مرز ماست. 
نبایددتصور کرد که اگر مخاطب ما امروز مثلا اشعار سعدی و مولوی را در موسیقی شجریان و ناظری مصرف نکند به سراغ آثار مطلوب ما خواهد رفت! ( کافی است به آمار مطالعه کتابهای مربوط به شیطان در مدارس دخترانه تهران و میزان مصرف موسیقی های شیطان پرستها و سریال ها و فیلمهایی با موضوع خودکشی بنگریم و گزارش های دقیق مشاوران تربیتی و روانشناسان از شیوع افسردگی و مشکلات حاد روانی بین نوجوانان را مرور کنیم)
گذشته از آن که چکیده و عصاره معارف دینی قرآنی و حدیثی ما در آثار ادبی گرانقدری چون گلستان و بوستان سعدی عرضه شده و برخی بزرگان این آثار را آیینه تمام نمای دستورات اخلاقی و معارف دینی می دانند.  
در این زمینه بزرگترین خدمت را امثال مرحوم مهدی آذر یزدی کرده اند که آن میراث ارزشمند کهن را به زبان و دریافت نسل جدید نزدیک ساختند و با سر وشکلی تازه عرضه نمودند.
نه تنها در آثار بزرگانی چون مولوی که مثنوی اش را تفسیر منظوم قرآن کریم می خوانند و سعدی که آثارش را نظم روایات اخلاقی می شمارند و حافظ که او را لسان الغیب می نامند بلکه حتى در اشعار معاصرین مانند مرحومه پروین اعتصامی جلوه هایی درخشان از بازگردان روایات و احادیث پیامبر اکرم و خاندان مطهر ایشان دیده می شود.  
کسانی که به شخصیت های بزرگ فرهنگ ملی و دینی توهین می کنند پیش از هر چیزی عدم آشنایی خود با این میراث گرانقدر را نشان می دهند و ناآگاهی خود را فریاد می زنند!