شهرستان ادب: شاعر گرامی افغانستانی سید ضیا قاسمی اخوانیه ای زیبا در قالب نیمایی برای دوست خود _شاعر ایرانی_ علی داودی سروده است و در صفحه شخصی اش منتشر کرده است. این شعر تنها یک سلام دوستی بین دو جان نیست، این شعر پیامِ دوستی بین دو جهان است، پیامی که با زبان مشترک _زبان گرامی پارسی_ بین دو جهان پل زده است. آن هم پلی که مرزهای سیاسی و جغرافیایی را درنوردیده است، پلی از مکان گذشته است و بی شک از زمان هم خواهد گذشت. قاسمی در مقدمه این شعر نوشته است:
دوستى - این پیام جهانى- هیچ مرزى را به رسمیت نمیشناسد
یک روز در ایران، یک روز در افغانستان، یک روز در سوئد. مهربانى هر کجا همانست و من با درک چنین موهبتى از خوشبخت ترینها هستم به دوستانم -هر کجا هستند- درود مى فرستم و شادى ارزومندم.
از صفحه فیس بوک سیدضیا قاسمى:
به دوست و برادرم
به شاعر زیبایى ها على داودى
«دوست»
شاید هزار سال از این گیر و دار پیش
در کنجى از جهان
من شاه،
تو وزیر
یا اینکه نه،
در کنج دیگرى و پس از یک نبرد سخت
تو بر سپاه فاتح آن روزگار امیر
من پیش تو اسیر
شاید هم اینکه نه،
تو تاجرى که امتعه ات مُشک و زعفران
من با بساط حُله و ابریشم و حریر
همراه کاروان شده با هم به یک مسیر
یا اینکه نه،
بر راه کاروان پُر از سود تاجران
با بار مُشک و حُله و با بار زعفران
ما هر دو رهزنى به کمین در رهى خطیر
در دست هاى هر دوى ما خنجرى شریر
یا اینکه نه،
یک عُمر در سکوت عمیق مغاره اى
در خلسه و دعا
ما هر دو راهبى که نشسته به انزوا
بسیار آشنا به نظر مى رسى رفیق!
بعد از هزار سال به دیدارت آمدم
بعد از هزار سال
فرقى نکرده حال
تو بر سپاه حُسن و ملاحت همان امیر
من باز هم اسیر
بعد از هزار سال
هر چند دور و دیر
دست مرا بگیر