شهرستان ادب: دومین روز اردوی آفتابگردان‌ها، میزبان محمدحسین جعفریان، شاعر و مستندساز بود. ایشان که با دعوت محمدحسین نعمتی و تشویق حاضرین در جلسه بر روی سن آمده‌بود، پس از سلام و عرض ادب به مخاطبان خود و ابراز خوشحالی از برگزاری دوباره‌ی اردو، چندین نکته در خصوص شعر جوان بیان کرد. در زیر مشروح این سخنرانی پانزده دقیقه‌ای را می‌خوانید. گفتنی است جعفریان پیش از سخنانِ خود شعرهای شاعرانِ جوانژ عضو دورهرا مورد نقد و بررسی قرار داد.
تجربه در حوزهی فرم میتواند همراه با تغییر نگاه و تجربه در حوزهی محتوا رخ دهد
محمدحسین جعفریان، ابتدای سخنان خود را به فرم‌گرایی مفرط در شعر شاعران جوان و به خصوص شاعران نیمایی و سپیدسرا اختصاص داد و تصریح کرد: «یکی از نگرانی‌هایی که در یک دوره‌ای کسانی که نگران شعر فارسی بودند، فرم‌گرایی مفرطی بود که به ویژه در حوزهی شعر بی‌وزن اتفاق افتاد و مشکلاتی را به وجود آورد. این موج تازه دارد به افغانستان می‌رسد و در آن حوزهی شعر فارسی هم مشکلاتی به وجود می‌آورد. شما شاید دکتر عبدالسمیع حامد را بشناسید، ایشان یکی از بزرگان شعر افغانستان است. اشان دو بیتی‌ای دارد که می‌گوید دو عسگر مانده در بین دو سنگر/ دو رهبر خفته در روی دو بستر/ دو رهبر پشت میز صلح خندان/ دو بیرق بر سر گور دو عسگر. این فرمالیست‌گرایی از دهه‌ی چهل با یدالله رویایی، اسماعیل شاهرودی آغاز شد و تا هنوز ادامه دارد. اولین توصیه‌ی من این است که رفتارها چون خیلی در ظاهر در دسترس هستند، در شروع خیلی جوانان شاعر را وسوسه می‌کنند. افرادی که عقلانی فکر می‌کنند، باورشان این است که هنرمند در رشته‌های مختلف هنری، شعر ابزاری شده که میتواند حامل حقیقتی برای مردم در طول تاریخ شود.»
شاعر، وقتی میتواند نماینده‌ی عصر و زمانه‌ی خود باشد که در همه‌ی حوزه‌ها مطالعه داشته‌باشد
این مستندساز انقلاب، درخصوص شعر عاشقانه افزود: «جوان‌ترها، عمدتا کار خود را با شعر عاشقانه آغاز می‌کنند. این مورد، باعث می‌شود که فرد فضای شعر را جدی بگیرد، آن را تجربه کند، در سرودن جسور باشد. اما وقتی فرد دارای این توانایی می‌شود، ماندن در این حوزه، وی را دچار مشکل می‌کند. این مشکل هم عمدتا در نخواندن شعر به وجود می‌آید. اگر بناست شعر زاینده باشد و شاعر بتواند در حوزه‌های مختلفی قدم بگذارد و نماینده‌ی عصر خود باشد، باید مطالعه داشته‌باشد. مطالعه در حوزه‌های دیگر مانند رمان، حوزه‌های اجتماعی و سیاسی، باعث می‌شود که رخوت در شعر به وجود نیاید و پویایی خاص خودش را داشته‌باشد.»
اجرای خوب یک شعر، میتواند شاعر را از دیگر شاعران هم‌رتبه‌ی خود جدا کند
جعفریان در پایان سخنانش به اجرای اشعار هم اشاره داشت: «توصیه می‌کنم گاهی شعر خود را جلوی آینه تمرین کنید، گاهی صدای خود را ضبط کنید و گوش کنید و توجه کافی به اجرای خودتان داشته‌باشید. مثلا لورکا و یا مایکوفسکی، وقتی در جمعی شعرخوانی می‌کرده‌است، جماعت در مقابل او اصلا پلک نمی‌زدند. همین اجرای خوب، منجر به این می‌شود شاعری که از این مزیت برخوردار است، از هم‌رتبه‌های خود چندین پله بالاتر برود. در ضمن حوزهی نیمایی، حوزهی بسیار مغفولی است و به سبب اینکه حوزه‌ای است بین شعر منثور و کلاسیک، ظرفیت‌های بسیار بالایی برای سرایش شعر در این حوزه دارد. شاعر، در هر حوزه‌ای از هنرهای چندگانه وارد شود، میتواند موفقیتی مضاعف از آن‌چه که دیگران به دست می‌آورند داشته‌باشد؛ زیرا نگاهی دارد که میتواند همه‌ی آن دنیایی که لازم است را ببیند و توصیف کند.»