فرزندت کجاست؟ | شعری اجتماعی از مرتضی حیدری‌آل‌کثیر

بیقراری ای وطن! صبح دماوندت کجاست؟
ای زن شو کرده با خورشید، فرزندت کجاست؟

میهنا! سرچشمه‌ی این تشنگی را فاش کن
از رگ کارون گذشتی، نبض اروندت کجاست؟

ای سراپا زخم! ای خاک ترک برداشته 
ای به خنجرهای خود خو کرده لبخندت کجاست؟

گوشوارت را ربودند و لبت را دوختند
تا نکشتندت بگو مادر! گلوبندت کجاست؟

دست‌های سینه چاک نخل‌ها را مشت کن
 طبل می‌کوبد خزان، سروِ تنومندت کجاست؟

روی دوش ابر تابوت شهیدان تورا
باد می‌آرد هنوز از جبهه اسپندت کجاست؟