شهرستان ادب: یادداشت پیش رو
مقاله‌ی منتشرشده به قلم خانم حسنی حق (Husna Haq) در روزنامه‌ی معتبر آمریکایی سی.اس.مانیتور (The Christian Science Monitor) درباره جایزه نوبلی است که به نویسنده‌ی سرشناس خانم آلیس مونرو تعلق گرفته است. نظر به اهمیت این رویداد، مقاله را با ترجمه خانم زهرا لطفعلی می‌خوانید.
سیاست‌هایی که منجر به اهدائ جایزه جهانی سال ۲۰۱۳ میلادی (نوبل) به نویسنده کانادایی شد و جهان ، نویسنده کانادایی را تحسین کرد؛
افراد بی‌همتایی گیرنده جایزه نوبل بوده‌اند. آلیس مونرو یکی از معدود کانادایی‌هایی است که برنده جایزه نوبل شد. خانم مونرو به دلیل انقلاب در داستان کوتاه و به دلیل تجربه‌اش در کانادا تقدیر شده بود. هیئت نوبل در این رابطه عنوان کرد که نوشته های نویسنده کانادایی اغلب ویژگی های شرح حال روزانه را داشته است ولی حوادث داستانی باعث رونق یافتن داستان وی و پدید آمدن کشش در مخاطبین شده است.
برای مقایسه، داستان‌های آلیس مونرو با تفکر و مهارت شناخته می شوند، تمامی جهان مونرو را دوست دارند. در این جا پنج دلیل وجود دارد که منجر به گرفتن جایزه ادبی نوبل او شد.
۱.کاملا ساده؛ کار او عالی است
نویسندگان معدودی هنرشان همانند هنر مونرو با داستان کوتاه شناخته می شوند. مونرو قبلا نیز جوایز متعددی برای کارهایش دریافت کرده است. از آن جمله؛ جایزه دایره نقدی کتاب ملی متعلق به " Hateship" و یا سه بار برنده جایزه حکومتی به عنوان بالاترین افتخار ادبی کانادا.
تحسین مونرو که به عنوان یک نویسنده کناره گیر و فروتن شناخته شده است، جهانی است. پیتر انگلود ( Peter Englud) ، عضو دائمی آکادمی سوئدی عنوان می کند که مونرو برای نمایش عالی اش از مسائل انسانی شناخته شده است که کار او عالی است.
۲. سیاست های ایجابی در انتخاب برنده جایزه نوبل
در سال های اخیر تحرکات سیاسی نقش کلیدی برای کمیته نوبل بازی کرده است به عبارتی کمیته در انتخاب دریافت کنندگان جایزه، سیاست را لحاظ می کند. من باب مثال برنده سال ۲۰۱۲ میلادی ( مویان ) عمدتا در بیانیه های سیاسی چین دیده شد. همانطور که نشریه آتلانتیک می نویسد: " از آنجاییکه بار مسؤلیت برخی نقدها زیاد است در نتیجه نوبل نه تنها به شایستگی ادبی توجه دارد بلکه به مواضع سیاسی نویسنده نیز متمرکز است." با انتخاب مونرو ، هیئت نوبل نویسنده ای را انتخاب کرد که همه دنیا او را دوست دارند و کارهایش را می شناسند ( این انتخاب صرفه نظر از مواضع سیاسی نویسنده بوده است.)
۳. آکادمی نوبل کار مونرو را پوشش داد و به عبارتی تکمیل کرد
در سن ۸۲ سالگی، مونرو عنوان کرد که کار نویسندگی اش به انتها رسیده است. مونرو گفته بود که بعد از اثری موسوم به "زندگی عزیز" (Dear Life)، (چهاردهمین مجموعه داستان وی)، می خواهد بازنشسته شود و از دنیای ادبیات خداحافظی کند. مونرو در مصاحبه ای با نشریه " National post" گفت: " نه اینکه نوشتن را دوست نداشته باشم ولی فکر می کنم شما هم به مرحله ای رسیده اید که باید به روش دیگری زندگی کنید و یا شاید به سن من برسید، نمی خواهید آن چنانکه یک نویسنده تنهاست تنها بمانید."
۴. جایزه نوبل توجه نویسندگان کانادایی را جلب کرده است
مونرو اولین نویسنده کانادایی است که از زمان " سائول بیلو " ( Saul Bellow) که در سال ۱۹۷۶ جایزه ای را برده است برنده جایزه ادبی نوبل شده است. در بیانیه ای که از طرف ناشر کتاب مونرو موسوم به Pengiun Random House منتشرشده مونرو اذعان می کند: "من بسیار خوشحالم که این جایزه را بردم و با بردن این جایزه کانادایی های بسیاری را خوشحال کردم. همچنین بسیار خوشحالم که این جایزه باعث شده است توجه نویسندگان [کانادایی] جلب شود." در واقع مونرو جامعه کتابخوان آمریکای شمالی را با داستان کوتاه آشتی داده است.
۵. جایزه به داستان کوتاه تعلق گرفته است
در جامعه بزرگ ادبی تمایل به سمت رمان است. با اختصاص این جایزه به مونرو به عنوان استاد داستان کوتاه؛ جایزه نوبل نیز به داستان کوتاه تعلق یافت. پیتر انگلوند، دبیر دائمی آکادمی نوبل می گوید: " ما نمی گوییم که او می تواند در ۲۰ صفحه سخن بگوید ولی می تواند همه چیز را پوشش دهد. در واقع مونرو با داشتن داستان‌های کوتاه تا مدت ها کارهایش را می تواند پوشش دهد. " مونرو در مصاحبه با یک رسانه کانادایی گفت: " خیلی خوشحالم که مردم به داستان کوتاه به عنوان یک هنر مهم نگاه می کنند، نه یک دست گرمی که قبل از خواندن رمان برایشان بوده است."