هم‌زمزمۀ مردم l در سوگ استاد کریمی مراغه‌ای

شهرستان ادب: استاد کریمی مراغه‌ای از بزرگان شعر آذربایجان بود که بیستم بهمن ماه، پس از گذراندن دوره‌ای بیماری، به دیدار حق شتافت. علی‌محمّد مؤدّب، مدیرعامل مؤسّسۀ شهرستان ادب، طیّ پیامی، با یادکرد مقام آن شاعر بزرگوار، تسلیت خود را عرضه داشته است. متن کامل این پیام در ادامه آمده است.

«بسم الله الرّحمن الرّحیم
درگذشت شاعر ارجمند ایران، میرزا حسین کریمی مراغه‌ای را به خانوادۀ گرامی ایشان، مردم شهر تاریخی و پرعظمت مراغه، مردم عزیز آذربایجان و همۀ هم‌وطنان ایرانی تسلیت عرض می‌کنم.
استاد کریمی مراغه‌ای، شاعر مردم و دل‌های پاک مردم بود که شعر او زمزمۀ مردم بود. شعری که از او به جا ماند، باید از دو جنبه ارج نهاد: نخست زبان شعر او که زبان اصیل آذربایجان، پارۀ تن ایران بود و با هوشمندی و غیرت، اصالت آذربایجانی و ایرانی خود را در مقابل تهاجم لهجه‌های بیگانه و مهندسی‌شده حفظ می‌کرد؛ زبانی که آیینه‌دار فرهنگ و باورهای اصیل ایرانی بود. دودیگر مضمون، محتوا و اندیشۀ شاعرانۀ استاد کریمی مراغه‌ای بود که با نبوغی بی‌بدیل، از ظرافت‌ها و لطافت‌های اندیشه و احساس مردم عزیز آذربایجان سرشار بود. شعر او از یک سو به اوج طنزی اجتماعی و پرمخاطب می‌رسید و در دیگر سو، با دانش و آگاهی وسیع، از تاریخ اسلام و اندیشه و حکمت شیعی، زیباترین، سوزناک‌ترین و حزن‌انگیزترین مرثیه‌ها و شعرهای عاشورایی را رقم می‌زد که تا همیشه نقل محافل عزاداری باقی خواهند ماند. شعر طنز او، در نبرد با رذائل اخلاقی و در خدمت تحکیم بنیان خانواده، هم‌چنین آکنده از حسّ آگاهی‌بخشی اجتماعی و روح مبارزه با دشمنان ایران بود.
استاد کریمی مراغه‌ای با شعر خود در دوران ستمشاهی، مبارزه‌ای رندانه و شاعرانه با رژیم طاغوت رقم زد، به نحوی که ابیات بسیاری از اشعار او به ضرب‌المثل‌هایی مردمی در هجو مفاسد، بی‌عفّتی‌ها و مظالم رژیم گذشته تبدیل شد، چنان که به تعبیر رهبر ادیب انقلاب: «استاد کریمی در لفّافۀ طنز، داستانی زنده و گویا از انتخابات دوران رژیم گذشته را به قلم آورده و با مهارت، به وضع زندگی و تقسیم ناعادلانه ثروت‌های مملکت به وسیلۀ هیئت حاکمه و به مقام و منصب‌ رسیدگان اشاره می‌کند.»
اینک استاد پس از ۹۲ سال زندگی عزّت‌مند و پس از آفرینش ده‌ها اثر گران‌قدر، که هر یک برای جاودانه شدن شاعری کفایت می‌کند، در جوار رحمت الهی آرام گرفته است. این حسن سابقۀ ادبی، او را در چنان جایگاه رفیعی قرار داده است که به جرأت می‌توان از او به عنوان شیخ‌الشّعرای فقید آذربایجان نام برد که در کنار شهریار، دو قلّۀ رفیع شعر آذربایجان‌اند. هم‌چنان که استاد کریمی در رثای شهریار سرودند: «اولمیجاخدور دیری‌دیر شهریار» باید گفت: «اولمیجاخدور دیری‌دیر کریمی.»