گزارش آخرین روز اردوی اصفهان

شهرستان ادب: آنچه در ادامه می‌خوانید گزارشی است از چهارمین و آخرین روز اردوی آفتابگردان‌های دورۀ دهم.

در آخرین روز از اردوی سوم دورۀ دهم آفتابگردان‌ها، علی‌محمّد مؤدّب، مدیرعامل مؤسّسۀ فرهنگی‌هنری شهرستان ادب و نرگس گنجی، مدیر گروه زبان و ادبیات عرب دانشگاه اصفهان، به بیان مطالبی پیرامون ادبیات محبّت و جایگاه ایرانی‌ها در ادبیات عرب پرداختند.
علی‌محمّد مؤدّب در این جلسه که در حوزۀ هنری اصفهان برگزار شد، اظهار کرد: «وقتی قرار است شعر بگویید، تولیدکنندۀ معنا باشید و حسّ خود را با عالم به اشتراک بگذرید، اگر می‌خواهید بر مخاطب تأثیر بگذارید، ابتدا باید بر خود تأثیر بگذارید، چرا که سخنی که بر تو اثر نداشته باشد، بر دیگری هم اثری نخواهد گذاشت. اگر تو بر خود اثر داشتی، خدا به تو اجازه می‌دهد که بر دیگران هم اثر داشته باشی.
وی افزود: «اوّلین مأموریت شاعر، محبّت نسبت به خود است. او باید علاقه‌مند باشد که خود را سعادتمند کند. قصیدۀ «ای سنایی بی‌کُلَه شو گرت باید سروری/ زانک نزد بخردان تا با کلاهی بی‌سری» سنایی، مرام‌نامه شاعری است و شاعران خوب ادبیات، آن راهی را که سنایی گفته، طی کرده‌اند. سنایی دایرۀ شناخت از هستی شعر را برای ما تغییر می‌دهد و باید به شعرش توجّه کرد.»
مدیرعامل مؤسّسۀ فرهنگی شهرستان ادب خاطرنشان کرد: «باید میراث بزرگان ادبیات دربارۀ سخن را بررسی کنیم. حکیم نظامی و سنایی، نکات بسیار خوبی در این زمینه گفته‌اند که باید به عنوان قانون اساسی شعر از آنان پیروی کرد. به عنوان مثال سنایی در همان قصیده می‌گوید: «از پی ردّ و قبول عامه خود را خر مکن/ زان که کار عامه نبود جز خری یا خرخری/ گاو را دارند باور در خدایی عامیان/ نوح را باور ندارند از پی پیغمبری». بر این اساس، در عصر کنونی نیز ما نباید دلخوش به لایک و تأیید بقیه باشیم.»
مؤدّب ادامه داد: «در تاریخ جهان دربارۀ محبّت بسیار سخن گفته شده و در گذشته بیشتر به آن پرداخته می‌شده است. در تمدّن ما نیز این‌گونه بوده امّا جهان مدرن در سدۀ اخیر با رقابتی کردن و به میان گذاشتن پول، همه‌چیز را خراب کرده است.»
در ادامه، نرگس گنجی، مدیر گروه زبان و ادبیات عرب دانشگاه اصفهان پرداخت و گفت: «هر جا ادبیات عرب، عقب‌نشینی کرده است، ادبیات فارسی نیز عقب‌نشینی کرده است. هند، مهد ادبیات فارسی و عربی کنار هم بوده امّا هیچکدام اکنون در هند جایگاهی ندارند و باید به کنار هم قرار گرفتن دو زبان فارسی و عربی توجّه کنیم.»
وی با اشاره به سهم ایرانی‌ها در ادبیات عرب افزود: «ما با سهم خود در ادبیات عرب بیگانه هستیم. ایرانیان زبان قرآن را به جایگاه امروز رساندند وگرنه مانند زبان اوستایی، تبدیل به زبان خاصّی می‌شد که فقط برخی آن را بلدند، چرا که در جهان عرب مانند زبان قرآن صحبت نمی‌کنند.»
گنجی خاطرنشان کرد: «ما اکنون باید به بهانۀ ادبیات مقاومت که بسیار زنده است، به مقصد کوشش‌های نیاکان خود برسیم. متأسّفانه از دیپلماسی ادبی غافل شدیم و نگاه سیاسی داشتیم که باید این شیوه رفتار را اصلاح کنیم تا بتوانیم ادبیات پایداری را از زبان خود شاعران آن بدون واسطۀ ترجمه بشنویم.»