محمدرضا بایرامی با محترم خواندن جایزه‌ی غنی‌پور، نقص آن را در زیاد بودن تعداد برگزیدگانش دانست.
این داستان‌نویس که برای نگارش کتاب «فصل پنجم سکوت» در بخش نوجوان جایزه‌ی شهید غنی‌پور تقدیر شده است، درباره‌ی این جایزه گفت: جایزه‌ی شهید غنی‌پور جایزه‌ی محترمی است؛ ولی شلوغ است و من آن را نمی‌پسندم؛ چون تعداد آثار برگزیده در آن زیاد است و همین موضوع باعث شده جایزه به ضد خودش تبدیل شود.
او در این‌باره توضیح داد: این‌که جایزه‌ای به چند اثر جایزه بدهد، همان اتفاقی است که در کیوسک‌های فروش مجله‌ها هم می‌افتد و اگر مجله‌ی باارزشی در میان آن‌ها وجود دارد، در بین بسیاری از نشریات زرد گم می‌شود و دیده نمی‌شود؛ بنابراین اگر این نقص از جایزه‌ی غنی‌پور برطرف شود، کیفیت جایزه نیز بهتر می‌شود و من به یک جایزه معتقدم.
این نویسنده در ادامه درباره‌ی روند انتخاب آثار جایزه‌ی غنی‌پور و رویکرد برگزارکنندگان این جوایزعنوان کرد: هر جایزه‌ای چه دولتی و چه ملتی باشد، برگزیدگان آن را داورانش مشخص می‌کنند و اثر برگزیده انتخابی است که داوران دارند؛ نه الزاما برگزارکنندگان آن. بنابراین در هر جایزه‌ای داوران ممکن است بر اساس نظر خود از آثاری چشم‌پوشی کنند یا تصمیم بگیرند به نویسنده‌ی ناشناخته‌ای جایزه بدهند و یا برعکس، ولی در نهایت این معدل سلیقه و نظر داوران است که انتخاب‌ها را مشخص می‌کند و ممکن است جای انتقاد هم داشته باشد.
بایرامی در ادامه درباره‌ی وضعیت نشر کتاب در یک‌ساله‌ی اخیر و تأثیر گرانی کاغذ بر روی آثار نویسندگان اظهار کرد: به نظر می‌رسد وضعیت گرانی کاغذ و روند انتشار کتاب در یک‌ساله‌ی اخیر برای ناشران و نویسندگان مشکلات زیادی را به وجود آورده که باعث شده است کارهای نویسندگان کم‌تر از قبل چاپ شود و به نوعی نویسندگان و ناشران مورد تهدید واقع شوند؛ ولی این موضوع می‌تواند به منزله‌ی یک فرصت برای نویسندگان و ناشران تلقی شود.
او در این‌باره تصریح کرد: وقتی چاپ کتاب‌ها با سختی مواجه باشد، ناشران اگر عاقل باشند، تنها آثار خوب و قابل قبول نویسندگان را منتشر می‌کنند که می‌دانند مورد استقبال واقع می‌شود، با این کار از حجم کارهای بی‌کیفیت کاسته می‌شود و کارهای قابل توجه دیده می‌شوند، بنابراین می‌توان این تهدید را یک فرصت هم دانست.