پدرکيهاني بچه‎‎ها و پدر بچه‎‎هاي کيهاني!

 گفتم نمرده! اصلا به او نمي‎آيد؛ احتمالا رفته همين اتاق بغل که تخت دارد دراز بکشد و خستگي در کند و حالا شايد خوابش برده که نيامده. يعني شنبه که بيايم باز او را مي‎بينم، با مو‎هاي سپيدترش و با قلب شکسته‎اش. تمام قد مي‎ايستد و لب‎هايش به خنده آغوش باز مي‎کند که:

- سلام آمدي؟ 

و تعارف مي‎کند که: 

- از اين شکلات‎‎ها بردار! 

و يک سيب مي‎دهد:

- با بچه‎‎ها بخوريد. 

و من هي از هر دري حرف خواهم زد. مجالي نخواهم داد و او با صبوري نگاه خواهد کرد: 

- ماشاالله بچه‎‎هاي انقلاب فعالند! 

و دستي به مو‎هاي سپيدش خواهد کشيد. از فرط حرف، بالأخره راه گريزي پيدا مي‎کند و به خنده مي‎افتد، مثل پدري که رشد بچه‎اش را ببيند و به شگفتي روزگار بخندد. 

- خوب جوانند ديگر علي‎آقا! من جوان که بودم مربي تيم فوتبال بودم! 

دو ساعت بعد از خبرش، مؤمني خواهد گفت: اميرخان دو ساعت تمام در زمين بود و من چرا شک کنم به کسي که ديدم تا نفس آخر در زمين بود. 

      

از دفترش زنگ مي‎زنند که تيم به صف شود و براي بچه‎‎ها حرف خواهد زد با انرژي و جديت يک مربي: 

- نه ما مي‎توانيم! 

بچه‎‎ها يک‎صدا داد مي‎زنند: آقا گفته‎اند پول نيست کار نکنيم! 

مربي با خودش تکرار مي‎کند: بچه‎‎هاي انقلاب فعالند! بعد نگاهش مي‎رود به دهه 60، روي غروب ششم تير 60، از صداي انفجاري به خود مي‎آيد: 

- ما وظيفه و تکليف داريم! 

و اين تکليف را چنان ادا خواهد کرد تا کمي از آن انجام شده و پيش رود! بعد سعي خواهد کرد اين حرف‎‎ها را دور بريزد: 

-مي‎دوني من حرف‎ها رو مي‎شنوم، اما موقع تصميم‎گيري يکي از گوش‎هايم در است و آن يکي دروازه! 

و من باز او را کنار دروازه خواهم ديد که دو ساعت تمام مي‎دود. 

مهدي را دوست داشت، محمود را هم، خودش مي‎گفت. يک روز گفت: اصلا من فاميلي فلاني را صدا نمي‎زنم مي‎گويم يوسف، عليرضا، غلامرضا، مجيد، افشين، کاظم، حبيب. 

حتي به مخملباف مي‎گفت: محسن! 

- اين‎ها بچه‎‎هاي ما هستند. 

 «بچه‎ها» را با همان لحن مربي گفت؛ طوري که علي پروين بعد از 30 سال، برگشت يکبار ديگر ترکيب تيم را نگاه کرد، حرف نداشت. 

–‎ ها شهرستاني‎ها! حواس‎تان تمام و کمال به شهرستاني‎‎ها باشد ليگ فقط تهران نيست! 

      

پيرمرد مي‎دانست حال خوشي ندارم، پرسيد: گردنت چطور است؟ 

- شکر حاجي خوبم! 

مي‎دانست دستم درد مي‎کند و خشکيده و توان بلند کردن تابوت را ندارم. مي‎دانست حالا وقت مردن نيست، پس چرا مرد؟ نه گفتم که خواب مانده يا شايد مربي خود را به خواب زده! اما چرا اين‎‎ها اين‎قدر جدي گرفته‎اند و عکسش را زده‎اند به در و ديوار؟! 

مگر نمي‎گفت کار زياد داريم و دشمن بيدار است و بايد زوزه گرگ‎ها را جدي بگيريم! مي‎گفت: گرگ‎سالي است. 

      

مثل کوهي که در کنارش باشي و از فرط بزرگي نبيني‎اش. شوخي و جدي وقتش را مي‎گرفتيم که استاد اين شعر را فلاني گفته! کتابش را مي‎بست و سراپا گوش مي‎شد – بله! درگزارش روزانه خوانده بود. حاجي نقد فلاني را ديده‎ايد؟ 

ذوق‎مي‎کرد: بچه‎‎هاي انقلاب کار مي‎کنند خوب از زهير بگو من خيلي نقدهايش را دوست دارم! 

 با ادب و آداب و مودب. راستي مودب چه مي‎کند؟ او را به نام بزرگ صدا مي‎کرد. و چه مقيد بود م-قي-يد! مثل همان تکليف! که معناي انجام داشت و مي‎دانستي در سخت‎گيري به‎خود از هيچ نخواهد گذشت. 

فردي که بود؟ 

پدر کيهاني بچه‎‎ها و پدر بچه‎‎هاي کيهاني! که هنوز معدل بالاي (18/5) مي‎گيرند و نقاشي چاپ مي‎کنند بچه‎هايي که از جدول‎‎هاي 9 خانه‎اي افقي مي‎روند و عمودي برمي‎گردند! بچه‎‎هاي خوبي که بزرگ مي‎شوند و به شکل وزير و وکيل مي‎آيند و در مراسم پدر کيهاني سخنراني کنند. 

فردي که بود؟ 

امير و دبير داستان انقلاب؟ بخشي از داستان انقلاب بود. با انگشت اشاره مي‎کرد فلاني اين‎جا کنار نمازخانه ايستاده بود او که حالا در شبکه ماهواره‎هاست. يک احد نامي هم داشتيم، خيلي بي‎ادعا دفاع چپ بود شهيد شد. 

دنيا برايش مستطيل سبزي بود که سنگربندي‎شده باشد. 

      

حياط خلوت حوزه، همان جلوي کتابخانه است که از فرط بي‎آمد و شدي، از شکاف سنگفرشش سبزه روييده. اين خلوتي و سکوت دوست‎داشتني است. 

قديمي‎‎هاي حوزه که جمع مي‎شوند، جاي نگراني دارد؛ دل آدم مي‎ريزد. يعني باز چي شده، يعني باز کي؟ 

-نکنه فلاني؟ 

- آره! 

همين حد کفايت مي‎کند، فلاني هم رفت! 

- کدوم؟ 

اون که گل مي‎زد، اون که پاس مي‎داد، اون که چاي مي‎داد، اون که درس مي‎داد، اون که با اسلحه جلوي حوزه پست مي‎داد؛ واي اين بار خود مربي رفته! 

ما مثل همسايگان شگفت‎زده‎اش مي‎پرسيم - نه بابا! يعني اميرخان اين‎قدر بزرگ بوده؟ پس چرا نمي‎گفت؟ چرا با اتوبوس، با اين قلبش تو اون خيابون؟ 

-به خدا التماس کرديم استاد کاروان بچه‎‎هاي نويسنده است، بيا باهاشون برو. گفت حجشون قبول! خدا قسمت کنه من بايد به مادرم برسم. 

- خونه براش گرفتند، نيومد. گفت دوست دارم بين مردم باشم. 

و مردم جا خورده‎بودند: پيرمرد اين‎جا بوده؟ ساختمان پنج طبقه با چهار طبقه اضافي. بعد مي‎رفت تا اون خونه که نصف دفتر کارش هم نبود؟! 

مردم شب پاي تلويزيون، اشاره‎شان به‎سمتي بود: اين همون باباييه که تو اتوبوس مي‎ديديم. همون که با احوال ناخوش آروم‎آروم از پله‎‎ها مي‎رفت. همون که تا ازدور کسي رو مي‎ديد لبخندش مي‎درخشيد. 

اين پيرمرد همان پيشکسوت سخت‎کوش و از بنيان‎گذاران هسته‎‎هاي جوانان هنرمند انقلابي بود. رحمت خدا بر او! 

      

امروز روز دوم است. خوابم و دنيا را خواب‎آلود دوست دارم. اصلا حوصله فکر کردن به‎کار و رفتن نيست. تلفن زنگ مي‎زند. از من بي‎تفاوتي و از او اصرار. با کاهلي برمي‎دارم. به شماره نگاه مي‎کنم. خوابم مي‎پرد. خودش است. شماره اوست. اين شماره را به نام فردي ذخيره کرده‎ام. انگار از کابوسي بيدار شده‎ام. پيرمرد زودتر از من آمده تا بيدارم کند براي سر کار رفتن. خدا را شکر. پس خواب ديده‎ام اين دو روز را. آن مراسم و تشييع و آن همه گريه را...

راستي تعبير خواب مرگ چيست؟ احتمالا عمرش طولاني‎تر شده! 

مي‎خواهم از خوشحالي خوابم را پشت گوشي برايش تعريف کنم و او قهقه بزند. بگويم حاجي ما را ترسانديد! پس من دو هفته سر کار نمي‎آيم. هر چقدر هم که صحبت از وظيفه و تکليف باشد، مي‎خواهم چند روز استراحت کنم. خيلي خسته‎ام و احتمالا قبول مي‎کند و دست آخر مي‎گويد به خانواده محترم سلام برسان! 

خودم را آماده مي‎کنم: سلام! سردي و گرفتگي صدا مرا به عالم واقعيت باز مي‎گرداند و شيريني يک لحظه خيال را در ذهنم منجمد مي‎کند. 

- سلام آقاي داودي! تشريف داريد؟ دوستان تا يک‎ساعت ديگر مي‎آيند دفتر براي عرض تسليت!