شاخصه اصلی شعر «سیار» تعهد و دغدغه‌مندی است

به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات فارس برگزیده شدن محمدمهدی سیار شاعر جوان کشورمان اتفاق مبارکی بود و جایزه کتاب سال امسال با برگزیده شدن یک شاعر جوان رنگ و بویی دیگر داشت. این اتفاق واکنش‌های متفاوتی را بین صاحب نظران و به خصوص اهل شعر و ادب در پی داشت که ما در سلسله مطالبی به آن پرداختیم.

عباس احمدی شاعر با در اختیار قرار دادن یادداشتی با عنوان «اندیشه ثابت، تخیل سیار» به خبرگزاری فارس در این زمینه به تحلیل جایزه کتاب سال امسال پرداخته است. این یادداشت به شرح زیر است:

سه چهار سال پیش در جمع دوستان جوان شاعر بحثی شد در مورد استعدادهای برتر شعر جوان امروز. هر کس نامی را به میان آورد که البته همگی شایسته بودند. من نام محمد مهدی سیار را آوردم در کنار یکی دو تن دیگر؛ چرا که شعرها و خاصه غزل‌های سیار را دوست داشتم و نوعی تفاوت را در آن احساس می‌کردم.

سیار در غزل بیش از هر شاعری متاثر از محمدکاظم کاظمی و تا حدی قیصر امین‌پور (خاصه در شعر های نیمایی) و فاضل نظری است. شعر او شعری اندیشه محور است اما بر خلاف بسیاری کارها خالی از تخیل نیست. او با یافتن روابط تازه‌ای میان اشیاء به آفرینش ادبی دست می‌زند. استفاده از تکنیک‌های غزل مثل ردیف‌های ناب از ویژگی‌های کار اوست من جمله در غزل راه:

چشم می‌بندم نباید جاده سرگرمم کند

چند کوه و آبشار ساده سرگرمم کند

هم نباید کنج مسجدهای دنج بین راه

سجده سرگرمم کند سجاده سرگرمم کند

و نیز قوافی بکر:

 

این آفتاب مشرقی بی کسوف را

ای ماه سجده آر و بسوزان خسوف را

اما جدای از ویژگی‌های زبانی و تکنیکی، شاخصه اصلی شعر سیار متعهد بودن و دغدغه‌مند بودن آن است. شعری که بعضا به فضای شعر اعتراض نزدیک می‌شود و صاحب ایدئولوژی و حرف است.

ایرادی که به کارهای سیار وارد است زبان نسبتا کهن و آرکائیک او در برخی شعرها است. همچنین بعضی جاها که شاعر می‌کوشد حرفی فلسفی را ارائه دهد از شاعرانگی دور می‌شود و شعرش جنبه شعاری به خود می‌گیرد که البته این اندک لغزش‌ها با توجه به سن و سال کم وی نادیده گرفتنی است.  

غزل جدید سیار در کتاب حق السکوت به نظر حقیر اوج کار وی در این کتاب و از بهترین غزل‌های او است:

زود بیدار شدم تا سر ساعت برسم

باید این بار به غوغای قیامت برسم

من به «قد قامت» یاران نرسیدم، ای کاش

لا اقل رکعت آخر به جماعت برسم