با «قزوه»، در «غزوه»

به بام بر شده ام از سپیده ی تو بگویم

اذان به وقت گلوی بریده ی تو بگویم

دیروز سالروز تولد «استاد علیرضا قزوه» بود. او نیازی به معرفی ندارد. نام علیرضا قزوه سالهای زیادی است که در کنار شعر و ادبیات اخلاق­مدارانه و عزت­مدارانه­ ی انقلاب دیده می­شود. از شعرهای دفاع مقدسی او و از کتاب «از نخلستان تا خیابان» گرفته تا سالهای بعد و روز و شب­های پر التهابِ فتنه­ ی سال 88 و هم ­اکنون، غزل­ها و قصیده ­ها و دوبیتی­ ها و رباعی­ هایش زمزمه­ ی اهل دل است و شعرهایش، همیشه، همراه با شاخص بودن و والا بودن در مرتبت شعری، هشدار و تلنگری بوده­ اند برای جبهه­ ی حق و البته نشتری بوده­ اند برای دسته­-دسته­ های کوچک و بزرگ مخاصم و مخالف با انقلاب اسلامی. از قلم بزرگواری نیز خواندم که به ظرافت دیده و نوشته بود علیرضا قزوه از معدود –و شاید تنها فرد- از نسل دومی­ های شعر انقلاب است که در زمره­ ی نسل اول شعر انقلاب محسوب می­ شود. و حق و حقیقت نیز همین است که علیرضا قزوه با منش و اخلاق معلّمی خود در این سالها و خدمات بسیاری که در حوزه­ ی کتاب و ادبیات و فرهنگ کشور ارزانی داشته­، آنچنان زیسته است که بسیاری از بزرگان ادبیات و فرهنگ کشور، و هم  نیز کوچکانی مثل من، او را از نسل اولی­ های شعر پر افتخار انقلاب به حساب می­ آورند؛ در حالی که اگر بخواهیم بر حسب ترتیب تاریخی نگاه کنیم باید او را از نسل دومی­ ها بدانیم. و این –به نظرم- افتخاری است برای او و ما.
دیروز روز تولد استاد علیرضا قزوه بود. قلم شسکته-پکسته­ ی من قادر نیست نویسنده­ ی خطوری باشد که در شأن او باشند. من به قدر بضاعت خودم باید بنویسم و بگویم که در این اندک سال هایی که با شعر و ادبیات آشنا شده­ ام بسیار تا بسیار از او آموخته ­ام و روز به روز ارادتم به آن جناب محترم و ارجمند افزون شده است؛ و به همین خاطر، این امری طبیعی است که گاه به گاه از او میگویم و مینویسم و شوق و احترامم نسبت به او را بر زبان می آورم؛ هرچند این امر گاهاً بر عدّه­ ای از دوستان و نادوستان گران می­ آید و باعث می­شود متّهم و متّصف به چیزهایی بشوم که دلیلش را نیک می­دانم؛ و آن دلیل هم چیزی نیست جز آنکه «با قزوه بودن» گاهی مساوی است با در «غزوه» و مبارزه و جنگ بودن و مورد هجومِ فحش ­ها بودن؛ حتی اگر آن فرد، کوچکی مثل من باشد دچار شدنش به طعن و کنایات خیلی دور از ذهن نیست! شخصیت استاد علیرضا قزوه به گونه­ ای است که همیشه با موافق ها و مخالف هایی همراه بوده است. هرچند بسیاری از همان مخالفان نیز به جایگاه شعری استاد و بسیاری مهربانی ها و لطافت های روحی او اتفاق نظر دارند. اما این باز باعث نمی­ شود که تو در چیزی هم ­نظر با استاد باشی و از طعن و فحش و فضیحت عده ­ای برکنار نباشی! پس چربی این نوع برخوردها را بر تن خود می­ مالم و از او می نویسم و جدا از تمام بحث­ها و دعواها و بگو-مگوها تولدش را هزار بار تبریک میگویم.
استاد علیرضا قزوه! تولدتان مبارک. انشاالله سایه ­تان مستدام باشد و هر روز با نشاط­تر و محکم­تر از قبل بایستید. که ما از شعر و اخلاق و مهربانی­ های شما نیز درس می­ گیریم.