شهرستان ادب: دیوان اشعار امام خمینی (ره) سرشار از لحظات ناب عاشقانه و عرفانی است. در این میان، مفهوم «انتظار» در اشعار ایشان جایگاه ویژه‌ای دارد. از جملۀ این اشعار، می‌توان به غزل معروف ایشان با مطلع «از غم دوست در این میکده فریاد کشم» اشاره کرد. این شعر زیبا که با بیانی پوشیده هم به مقوله «انتظار» اشاره می‌کند و هم نشانه‌ای از پیش‌آگاهی حضرت امام خمینی (ره) دربارۀ مرگشان دارد ، نویدبخش روزگار «فرج» است. «فرج» در این غزل هم به معنای کلی «گشایش» به‌کار رفته‌است و هم می‌تواند به عنوان کنایه‌ای ظریف به فرج حضرت صاب‌الامر (عج) قلمداد شود.
از دیگر اشعار امام با موضوع انتظار، می‌توان غزل «روز وصل» را نیز نام برد. این شعر دلنشین، ، با لحنی سرشار از امید، سرتاسر مژدۀ روزگار وصال دوست و شادکامی حضور اوست.
در ادامه، به بهانۀ میلاد باشکوه حضرت ولی عصر (عج) و تقارن این روز با ایام رحلت حضرت امام (ره)، این دو غزل را با هم مرور می‌کنیم:
انتظار
غم مخور ایام هجران رو به پایان می‌رود
این خماری از سر ما میگساران می‌رود
پرده را از روی ماه خویش بالا می‌زند
غمزه را سر می‌دهد، غم از دل و جان می‌رود
بلبل اندر شاخسار گل هویدا می‌شود
زاغ با صد شرمساری از گلستان می‌رود
محفل از نور رخ او نورافشان می‌شود
هرچه غیر از ذکر یار از یاد رندان می‌رود
ابرها از نور خورشید رخش پنهان شوند
پرده از رخسار آن سرو خرامان می‌رود
وعدۀ دیدار نزدیک است، یاران مژده باد
روز وصلش می‌رسد، ایام هجران می‌رود
روز وصل
از غم دوست، در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رُخش داد کشم
داد و بیداد که در محفل ما، رندی نیست
که برش شکوه برم، داد ز بیداد کشم
شادیم داد، غمم داد و جفا داد و وفا
با صفا، منّت آن را که به من داد، کشم
عاشقم، عاشق روی تو، نه چیز دگری
بار هجران و وصالت، به دل شاد کشم
در غمت ای گل وحشی‌ِّ من، ای خسرو من
جور مجنون ببرم، تیشۀ فرهاد کشم
مُردَم از زندگیِ بی تو که با من هستی
طرفه سرّی است که باید بَرِ اُستاد کشم
سالها می‌گذرد، حادثه‌ها می‌آید
انتظار فرج از نیمۀ خرداد کشم