شاعر متعهد، تعهد شاعرانه

شعر رسالت بزرگیست که از عهده ی هیچ کس به جز شاعر برنخواهد آمد،حال اینکه آن رسالت عظیم خود وظایفی را بر عهده ی شاعر می گذارد که وی ملزم به رعایت آنها می باشد، یک شاعردلسوز و وظیفه شناس به همه ی جوانب این حوزه ی مسئولیتی واقف بوده و به خوبی در جهت اجرای آنها قدم بر می دارد و هرگونه نیاز در این راستا را پاسخ می دهد.

1.صداقت در گفتار همپای با صداقت در شخصیت: متاسفانه فضاهای ناهنجاری در جریان شعر کشور به وضوح دیده می شود که  حالت ایستا و بدون حرکتی را به شعر داده است،وقتی که فرد به رسالت خود پی نبرده و بدون اینکه معتقد به اصولی باشد، برای آن شعر می سراید، چیزی به غیر از دو گانگی میان اثر و شخصیت فرد دیده نمی شود،مگر می توان گفت شعر صادق است اما شاعر صادق نیست یا بالعکس، وقتی کسی آنچه را که به آن معتقد است در لوای اعتقادات کاذب خود مخفی نماید،چیزی به جز عدم صداقت در گفتار و اثر به وجود نمی آید.

2.رسالت اجتماعی شاعر در  جامعه: یک اثر فاخر هنری در معنای حقیقی کلمه، اثری است که از بطن جامعه و برای خود جامعه و در جهت پاسخگویی به نیاز های مخاطب متولد شده است، شاعر و هنرمندی که معتقد به انزوای اجتماعی و دوری از جامعه باشد و بگوید شعر جریانی است که در گریز هر چه بیشتر از جمع و حوادث و اتفاقهای پیرامون ما شکل می گیرد، شاعر نیست و اثر او یک اثر هنری به حساب نمی آید گرچه ممکن است ظاهر فریبنده ی یک شعر را داشته ولی آنچه مهم است خاستگاه و مقصد آن اثر است که از جامعه و برای جامعه نیست.

3.شاعر متعهد، شعر آرمانی: تعهد به مضامین و آرمانها و اصول حاکم بر یک جامعه وظیفه ایست همگانی، وظیفه ای که به نحوی بر تمام اقشار جامعه لازم است، هنرمند کسی است که در این حوزه ی مسئولیتی پیش گام بوده و شاعر از تمامی هنرمندان پیشرو تر گرچه پا به پای جامعه ،شاعر متعهد با تانی و با تاسی به اسوه ها، آرمانها و ارزش های جامعه ی خود می کوشد که در جهت حمایت و پاسداری از آن ارزشها، و جهت ترویج و اشاعه ی آن کوشش نماید، خواه این آرمان فرهنگ عمیق با خاستگاه ملی باشد، خواه ارزشهای دینی حاکم بر جامعه باشد، شاعر در برابر ارزشها و فرهنگ ملت خود مسئولیت دارد و اگر در رفتار خود صادقانه باشد، در این جهت گام نهاده و به وظیفه ی خود عمل می نماید.

4.جریان سازبودن،ایجاد جریان رو به رشد:اجاد جریان های بدیع،نو وتازه در هر شاخه از هنر مسئله ای می باشد که برای پویایی و نشاط و تعالی آن شاخه نیاز بوده ،خواه اینکه هر مسئله ای بدون پویایی و نشاط درجا می زند و حرکت پویای آن به سکوت کاری تبدیل می گردد.از دیر باز در ادبیات کشور جریان های فکری ،ارزشی،فرهنگی،و... در سیر تکاملی شعر تاثیر گذاشته اند و از انصاف دور نشویم،هر کدام به نحوی موجب پیشرفت این سیر شده خواه به قدر قطره ای در دریایی بی کران اما بحث اینجاست که چه جریانی و چگونه می تواند شاخص باشد،به عنوان اصلی که همگان باید در آن جهت قدم بگذارند،البته با ایده های مختلف فقط به عنوان یک اصل،برای جریان ساز بودن و تاثیر گذار بودن نیاز به ایجاد نهله ی فکری می باشد که آن نهله خود دارای سری مقررات بوده ،عده ای از آن پیروی و دفاع کنند و عده ای آن را به میدان نقد بکشانند،اما حال آیا این جریان کمکی به تکامل وضعیت شعر می کند یا خیر،ایجاد یک جریان تازه در شعر نباید دور از شرایط جامعه و مردم و اعتقادات آنها و نباید به دور از اصول طی شده ی ادبیات آنها باشد،جریان بایست کاری کند که ادبیات پیش برود و خوب پیش برود،شاعر بایستی کار خود را انجام دهد،ما را چه به بحث ها و افکاری که مربوط به ما نیست،یک جریان اگر در جایی از دنیا به وجود می آید مختص آنهاست و با توجه به شرایط اجتماعی آنهاست،چگونه می شود که جریانی در جایی دیگر از دنیا  با توجه به اعتقادات خاص آنجا به وجود بیاید و ما با ارزش های مختلفی کباده ی آن را به سینه بکشیم،البته این مهم است که ما از پیروزی و شکست آنها به گونه ای در جهت قدرتمند کردن جریان خود استفاده ی مثبت کرده ،نه اینکه آن را به بوته ی تقلید بکشانیم،خواه این جریان در ظاهر اثر خواه اندیشه ای و اعتقادی باشد.

5.توجه به معیارهای  انسانی:تعصب بی جا ی یک شاعر موجب می شود که درآینه ی هنر جایگاهی نداشته باشدآاز وظایف عمومی و انسانی  توجه به حوادثی که در جهان پیرامون ما خ می دهد،زیباست اگر که کسی در گوشه ای از دنیا به دلیل اتفاقی به ذلت کشیده می شود و ما به کمک از ایشان برآییم هرچند نه مالی و اقتصادی بلکه با هنر خود و شعر خود،آخر تمام آلام و نیاز های بشری احتیاج به ذوقی خوش به مناسبت تسکین و رفع نیاز خود دارند.