پیشنهاد علی‌محمد مؤدب برای اعطای نشان شهید عاصی به شاعران افغان

به گزارش خبرنگار مهر، مراسم گرامیداشت هجدهمین سالگرد شهادت عبدالقهار عاصی شاعر شهید افغانستان، عصر روز پنجشنبه 20 مهر در تالار مهر حوزه هنری و با حضور جمعی از شاعران ایرانی و افغانستانی برگزار شد.

در این مراسم و پس از سخنرانی محمدصادق دهقان و سیدضیاء قاسمی، مصطفی محدثی خراسانی نیز به سخنرانی پرداخت.

وی با اشاره به ‌سال‌های دهه 60 و فعالیت خود و برخی شاعران افغانستان در شهر مشهد گفت: اولین پایه‌ریزی‌های شعر مهاجرت افغانستان در همان سال‌ها و در مشهد گذاشته شد، آن هم توسط چهار پنج شاعر افغان و ایرانی. ما باهم شعر را شروع کردیم و باهم و از هم آموختیم و بعدها از قضا این دوستان شاعر مهاجر افغانستان بودند که توانستند منشأ تاثیر‌گذاری قابل توجهی در شعر کشور خود و ایران شوند که نمونه‌ بارز آن محمدکاظم کاظمی است که بسیاری از شاعران خراسان وامدار اویند.

محدثی خراسانی ادامه داد: من شهید عاصی را تنها یک بار و در حوزه هنری مشهد دیدم. خاطره ماندگاری که از این دیدار برای من مانده است، شور و شعفی است که در وجود او موج می‌زد و تحرک عجیبی بود که در وی دیده می‌شد و حتی در آن ایام حضور وی در ایران هم تحرک عجیبی را در میان شاعران جوان افغانستان ایجاد کرد، هرچند این اقامت به دلیل مشکلاتی نتوانست طولانی شود.

وی همچنین با اشاره به قرابت شعر مهاجرت افغانستان با شعر دهه 60 در ایران گفت: در آن زمان هر دو کشور در حال مبارزه بودند و زبان فارسی نیز پایگاه اصلی هر دوی آنها به شمار می‌رفت. بر همین مبنا بود که این دو جریان شعری قرابت زیادی را هم نسبت به یکدیگر ایجاد کردند.

محمد رمضانی فرخانی نیز دیگر شاعری حاضر در این نشست بود که در سخنانی کوتاه ضمن بازخوانی خاطره‌ای از دیدارش با شهید عاصی در مشهد مقدس گفت: عاصی بسیار نکته‌سنج و باریک‌بین بود و به نظر من او فطرتاً شاعر بود.

وی ادامه داد: اندکی حب و بغض در اظهار‌نظرهای او دیده نمی‌شد و به نظر من او در خودش تمام شده بود تا توانسته بود کامل شود.

رمضانی فرخانی، شهید عاصی را چهره بی‌بدیل شعر افغانستان نامید؛ شاعری که شعر پس از نیما در ایران را به خوبی درک کرده بود و گفت: اگر در زندگی‌ام 50 شاعر را دیده بودم که باعث دلتنگیم شده بودند،‌ شاعری مثل شهید عاصی از آن جمله از شاعران بود که دیدنش در زندگی‌ام برایم افتخارآفرین بود.

علی‌محمد مودب مدیرعامل موسسه فرهنگی شهرستان ادب نیز آخرین سخنران این مراسم بود.

وی او را شاعری نامید که در جوانی به پختگی رسید و در همان ایام از دست رفت و افزود: من پیشنهادی دارم که تجربه درگذشت عبدالقهار عاصی می‌تواند پایه‌گذار آن شود.

مودب ادامه داد: در خاطراتی که عنوان شد، گفتند او در ایام حضورش در ایران مشکل اقامت داشت و این مشکل حل نشد و یک ماه بعد از بازگشتش به کابل شهید شد،ظاهرا جناب جعفریان عزیز آن زمان زحماتی کشیده اند که به واسطه عدم همکاری نهادهای اجرایی به جایی نرسیده است. در حوزه فرهنگ ایران و افغانستان برجستگانی هستند که تعاملشان در فضای فرهنگ دو کشور می‌تواند بر رواج و رونق ادبیات و فرهنگ فارسی بیفزاید. عبدالقهار عاصی شاعر و شهیدی است که باید وجود او را تبریک و فقدان او را تسلیت گفت و او به خوبی نماینده حسرت و حیرت ماست. شاعری که در جوانی به این پختگی رسیده است و چنین رشید و حماسی از دردهای میهنش می سراید، می توانست ستاره بی بدیلی در تاریخ ادب فارسی باشد.

مدیرعامل موسسه فرهنگی شهرستان ادب تصریح کرد:‌ حوزه زبان فارسی حوزه وسیعی نیست دو سه کشور اصلی ایران و افغانستان و تاجیکستان و چند کشور مثل هند خیلی پراکنده و کم رمق،  باید قدر اهل هنر این دو سه کشور اصلی را دانست. چند روز پیش کتابی از غزل مقاومت افغانستان مربوط به بیست سال پیش را بررسی می کردم و دیدم که اغلب شاعران این کتاب امروز آواره کشورهای مختلف دنیا شده اند و از فضای زبان فارسی حتی دور افتاده اند چه برسد به فضای ادبیات و آفرینش و کار خلاقه. متاسفانه بسیاری از نویسندگان و شاعران افغانستانی از فضای فرهنگ و تمدن فارسی و اسلامی به واسطه مرزهای جغرافیایی دور شده‌اند و گاه  اصلا شعر هم نمی‌گویند و اثری نمی‌نویسند.‌ ‌در نتیجه نقش آن‌ها در ادبیات و فرهنگ ما بسیار کمرنگ شده است و آنچه در این میان برای ما باقی می‌ماند تنها حسرت است. این مسئله اهمیتش در فضای امروز افغانستان به واسطه حضور فعال نمایندگان فرهنگ و هنر کشورهای مختلف بسیار زیاد است. چون این سرداران ادبیات افغانستان از صحنه دور شده اند .

مودب گفت:‌ در حوزه اقتصاد و سیاست برجستگان و تجار بحمدلله به راحتی رفت و آمد دارند ولی فرهنگیان مظلومند و نمونه بارز این مظلومیت شهید عاصی نابغه فقید زبان فارسی است. پیشنهاد می‌کنم‌ به نام شهید عاصی عنوان و نشانی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایجاد شود‌ و به برجستگان فرهنگی افغانستان اهدا شود ‌که صاحبان آن برای حضور در ایران مشکل اقامت پیدا نکند و به نوعی شهروند افتخاری ایران نیز محسوب شوند. و بتوانند به راحتی بین ایران و افغانستان تردد داشته باشند تا از آفرینش و خلاقیت دور نشوند.