چه کسي سفره افطار مرا چيده در آب؟ غزلی از محمد جواد آسمان

چه کسي سفره افطار مرا چيده در آب؟

نکند اين منم، اين نخل که خوابيده در آب

جسم بي‌جان خودش را چه کسي ديده در آب؟

دسته‌اي ماهي سرخند که اطراف من‌اند؟

يا همين عکس غروب است که تابيده در آب؟

ساعتي پيش چه در گوشه‌ي شط خوانده تفنگ

که تنم ثانيه‌اي بيش نرقصيده در آب

آن که نقاشي لب‌هاي مرا تشنه کشيد

لحظه‌اي بعد مرا کشته پسنديده در آب

روزه بودم بودم بگذاريد ببينم پريان

چه کسي سفره افطار مرا چيده در آب؟

خود اروند شهيدي است که هم‌بغض من است

نيست دلچسب‌تر از گريه‌ي دزديده در آب

راه من گم شد ماند از بدنم خاطره‌اي؛

تاول خوني مهتاب که ترکيده در آب

شعری از محمد جواد آسمان