آواره و کلبه | شعری از «گئورگ تراکل» که دست‌مایۀ مقالۀ مهمی از «مارتین هایدگر» شد

شهرستان ادب: این شعر را «گئورگ تراکل» سروده است. امّا بعدها فیلسوف بلندآوازه «مارتین هایدگر» آن را در مقالۀ «نطق»‌ دست‌مایۀ تفسیری از ذات زبان کرده است. این شعر را به مناسبت زادروز هایدگر با ترجمۀ دکتر «محمدهادی محمودی» منتشر می‌کنیم:

چون برف بر دریچه می‌بارد،
آواز ناقوس غروب بلند می‌شود.
سفره بسی را آماده است
و خانه سراسر مهیا است.

آوارگانی چند
از پی راهی تاریک به درگاه می‌رسند.
زرفام شکوفه می‌دمد، بر درخت مبارک
از زمین می‌جوشد آب خنک.

خاموش قدم به درون می‌گذارد آواره؛
درد ‌سنگ‌ بسته بر آستانه.
آنجا می‌درخشند در نور ناب
بر سفره نان و شراب.