کودک هیروشیما | شعری از ناظم حکمت

شهرستان ادب: پروندۀ ادبیات ضدآمریکایی سایت شهرستان ادب را با شعری از «ناظم حکمت» با ترجمۀ سرکار خانم «المیرا مرادی» به‌روز می‌کنیم:

در کنار هر دری می‌ایستم و آن‌را می‌کوبم

اما هیچ‌کس نمی‌تواند فریاد در گلوی خفۀ من را بشنود

هم‌چنان درها را می‌زنم و هم‌چنان از دید دیگران نامرئی‌ام

منی که مرده‌ام، منی که مرده‌ام

من هنوز هفت‌ساله‌ام،

گرچه ده‌سال پیش هم، وقتی که در هیروشیما می‌مُردم

هفت‌ساله بودم

چرا که کودکان مرده رشد نمی‌کنند

اول از همه موهایم در شعله‌های آتش سوختند

دید چشم‌هایم رو به تاریکی رفت، کور شدم

سرانجام، مرگ سررسید و استخوان‌هایم را تبدیل به خاکستر کرد

سپس باد خاکسترم را پراکند

اینک من نه میوه‌ای می‌خواهم، نه غذایی

نه نانی می‌خواهم نه آب نباتی

من برای خود هیچ نمی‌خواهم

برای کسی که مرده است هیچ‌کدام از این‌ها لازم نیست

این منم که درها را می‌زنم

با شمایم! لطفا کاری کنید که جنگ نباشد،

کاری کنید که بچه‌ها کشته نشوند

لطفا کاری کنید که بچه‌ها بتوانند بازی کنند، بخندند و رشد کنند

لطفا کاری کنید که بچه‌ها بتوانند آب نبات بخورند…