از: احمد مدقق، به: بدر گرامی l نامه‌ای از غم دل

شهرستان ادب: احمد مدقق، صاحب اثر «آوازهای روسی» در نشر شهرستان ادب، نامه‌ای همدلانه نوشته است به بدر گرامی، نویسندۀ فلسطینی. این نامه را با هم می‌خوانیم.

نویسنده بزرگ فلسطینی، بدر گرامی، از من به شما درود و سرود و سلام.
شوربختم که هنوز رمان و داستانی از شما به فارسی ترجمه نشده است. حتّی فکر می‌کنم اینکه ما داستان‌نویسان افغانستانی از شما داستان‌نویس‌های فلسطینی چندان شناختی نداریم، شرمسارم. مگر نه این است که مسألۀ وطن برای هر دوی ما مسأله‌ای بسیار جدّی است. وقتی به توده‌های مردم و ملّتم می‌بینم، شرمندگی‌ام بیشتر می‌شود، چون آن‌ها بدون اینکه مدعی باشند از ما داستان‌نویسان بسیار جلوتر هستند.
داستانِ حمایت ملّت افغانستان از ملّت فلسطین به تابستانِ داغ سال ۱۳۲۷ خورشیدی/ ۱۹۴۸ میلادی در تکیه‌خانه‌ای در کابل به نام (تکیه میراکبر آغا) و نیز مسجد پل‌خشتی می‌رسد و عمری بیش از ۷۰ سال دارد. یعنی تقریباً هم‌زمان با تأسیس اسرائیل و یوم النّکبه. چه‌طور مردم با امکانات ارتباطی آن سال‌ها خود را هم‌سرنوشت می‌دیدند امّا ما در عصر فضای مجازی، حتّی از آثار یکدیگر بی‌خبر هستیم و در آینۀ رمان نمی‌توانیم تصویری مشترک از خودمان ببینیم.
متوجّه شدم رمانِ اخیر شما به نام «سرزمین لاک‌پشت» دربارۀ بازگشت به وطن و خانه پس از تبعید است؛ وطن و خاکی که سال‌ها اشغال شده ولی هنوز می‌کوشد هویت خودش را حفظ کند؛ زمینی که میلیون‌ها بشر آمده‌اند و رفته‌اند ولی نامش هنوز مانده: فلسطین! مسألۀ من در یکی از رمان‌هایم به نام «آوازهای روسی» هم بازگشت به خانه و در شکل کلّی، بازگشت به خویشتن است. شخصیت رمانم به نام «یعقوب» سرگردانی‌های فراوانی را تجربه می‌کند تا اینکه بالأخره انقلابی درونی در او رخ می‌دهد: تصمیم می‌گیرد که به خانه‌اش برگردد، جایی که از آنجا معنا می‌گیرد. خانه استعاره‌ای است از خویشتن.
ملّت افغانستان هم مانند ملّت فلسطین در دهه‌های اخیر رنج‌های بی‌شماری را به خود دیده است؛ هم تجاوزهای خارجی و هم بی‌مهری‌های داخلی، از جمله ‌تبعیض‌های قومیتی و مذهبی که در مواردی به نسل‌کشی‌های وحشتناکی منجر شد. این رنج‌ها و مسائل مشترک، انگیزۀ مضاعفی است برای اینکه بیشتر از حال یکدیگر باخبر باشیم. وقتش رسیده است ما نویسندگان هم‌سرنوشت و هم‌درد به خانۀ مشترک‌مان برگردیم. خانه‌مان را بسازیم.