سلام بر تو آنگاه که در میدان تنها ماندی و در هجوم سیاهی نماز خون خواندی.
سلام بر تو آندم که اسب خود را نهاده و پی کردی و مسیر شهادت را پیاده طی کردی.
سلام بر تو و چهره ی در خون غلتیده ات، سلام بر تو و دست های بریده ات.
جناب ابوطالب (عبدمناف فرزند عبدالمطلّب) _عموی پیامبر اسلام_ و همسرشان حضرت فاطمه بنت اسد، صاحب چهار پسر بودند. به ترتیب سن : طالب، عقیل، جعفر و علی(ع). که بین هرکدام از ایشان ده سال اختلاف بود. کتاب مشهور مقاتل الطالبین [تالیف ابوالفرج اصفهانی = البته این کتاب به نظر من فقط بخش های نخستینش خواندنی است و هرچه رو به پایان می رود به خاطر گرایش «زیدی» نویسنده اش پر از انحراف می شود] با ذکر حضرت جعفر ابن ابی طالب آغاز شده است. چرا که او نخستین فرد از خاندان ابوطالب است که در راه اسلام به شهادت رسیده است. همچنین جناب جعفر نخستین کسی بود که در اسلام اسبش را پی کرد. پی کردن یعنی پای اسب را قطع کردن، یا رگ و پیش را بریدن، و به هر نحو بلا استفاده کردن اسب. معمولا در جنگ ها افراد سعی می کنند اسب رقیب را پی کنند. اما جناب جعفر بن ابی طالب فرمانده ی مسلمانان در جنگ موته، وقتی در محاصره قرار گرفتند از اسب پیاده شدند و خودشان اسبشان را پی کردند. آنگاه تا آخرین نفس با کفار مبارزه کنند. پی کردن اسب در اینجا به احتمال زیاد مراد از این است که : «قصد رفتن ندارم». عموما خود پیاده شدن از اسب هم معنایش سلحشوری و از هیچ نترسیدن است. از طرفی جناب جعفر پیش از شهادت هر دو دستشان قطع شد، که یعنی تا آخرین توانشان جنگیده اند. از عبدالله بن عمر روایت است که «من در جنگ موته حاضر بودم و چون جعفر کشته شد بالای بالینش رفتم و دیدم حدود پنجاه زخم برداشته است که همگی از پیش روست و یک زخم از پشت سر ندارد.»
به خاطر همین دست های بریده است که پیامبر پس از آنکه بر شهادت او گریست، فرمود: «خدا به جای این دو دست به او دو بال داد تا همراه فرشتگان در بهشت پرواز کند.» و به همین خاطر ملقب شد به «جعفر طیار»، و «ذوالجناحین».
( سید حسن حسینی در کتاب معروفش «گنجشک و جبرئیل» شعری نیمایی دارد به همین مضمون، که یا برای حضرت جعفر بن ابی طالب یا برای برادرزاده ی ایشان حضرت ابالفضل العباس (ع) است، و یا هر دو:
در های و هوی آتش
شیرازه ی قنوتت
هرگز ز هم نپاشید
تنها دو دست آبی
از دست آسمان رفت
ای با سحر سرشته
آیینه دار ذکرت!
اینک دو بال روشن
از پیکر فرشته
دو سطر آخر کاملا تداعی کننده ی همین حدیث نبوی درباره حضرت جعفر است. و ترکیب «دو دست آبی» متبادر کننده ی دستان حضرت عباس. )
همچنین «ابوالمساکین» از دیگر القابی است که حضرت ختمی مرتبت (ص) به جناب جعفر بخشیده اند. به سبب کثرت توجه او به محرومین و فقرا.
همچنین جناب جعفر از اولین کسانی است که اسلام آورد و طبق نقل هایی، سومین نفر. همچنین ایشان همان کسی است که به رهبری او مسلمانان به حبشه هجرت کردند و با بحث با اسقف های آنجا، آنها را مجاب کرد تا مسلمانان را پناه دهند و حرف هیئت اعزامی از سوی کفار را بی اثر کرد و سرانجام خود نجاشی هم به دست او مسلمان شد.
بازگشت جناب جعفر از حبشه همزمان شد با پایان جنگ خیبر. پیامبر اسلام وقتی جعفر را دیدند آنقدر خوشحال شدند که فرمودند : «نمی دانم برای کدامیک شادتر باشم: بازگشت جعفر؟ یا فتح خیبر؟»
و گمان می کنم به همین مناسب و در همین زمان (روز فتح خیبر) پیامبر نماز خاص و شگرفی را به عنوان هدیه به جناب جعفر آموختند. نمازی که معصومین ما هم به آن اهتمام داشتند و تا کنون هم بسیاری از مسلمانان هنگام سختی ها به آن پناه می برند. نمازی که معروف شد به «نماز جعفر طیار».
حدوا یک هفته ی پیش مشهد بودم. برای اولین بار این نماز را به نیت شفای یکی از دوستانم خواندم. و خیلی بهت زده شدم وقتی دقیقا چند روز پس از اولین آشنایی و رفاقتم با حضرت جعفر، شنیدم وهابی ها مزارشان را آتش زدند.
جعفر طیار برادر «علی » بود و حجر بن عدی یار «علی».
سلام بر تو و مزار شهیدت.
سلام بر تو و خاکستر نشسته بر بال‌های سپیدت.