ایسنا
غلامعلی حداد عادل، رییس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و رییس بنیاد سعدی، نیز درباره مصادره مشاهیر ایران فرهنگی از سوی سایر کشورها، عنوان کرد: ما معتقدیم بزرگانی مانند نظامی، فارابی، ابوریحان و دیگران به حوزه فرهنگی ایران تعلق دارند، اما در عین حال نمی‌توانیم مردم کشورهای دیگر را که این بزرگان یا در آن کشورها به دنیا آمده‌اند، یا در آن‌ها زندگی کرده‌اند، یا مدفون شده‌اند، از بالیدن به آن‌ها منع کنیم؛ یعنی اگر در افغانستان بخواهند مولوی بلخی را بزرگ بدارند، یا بگویند او در بلخ زاده شده، ما نمی‌توانیم بر افغان‌ها خرده بگیریم و همین‌طور دیگران.
او افزود: به نظر من بهتر است که قدری از عصبانیت و حساسیت در این زمینه کم کنیم، خود را جای همکاران‌مان بگذاریم و بی‌جهت در این فضا غوغا به راه نیندازیم. ما باید به تعریف قلمرو فرهنگی ایران بزرگ بپردازیم که مثل چتری همه این‌ها را در برمی‌گیرد و البته در زیر آن چتر تعلق این‌ها به سرزمین‌های امروزی هم انکارپذیر نیست.
مهر
غلامعلی حداد عادل رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در سخنانی گفت: غزنه به اعتبار گذشته درخشان خود پایتخت فرهنگی جهان اسلام در سال 2013 شناخته شده است ولی غزنه امروز نمی‌تواند معرف شکوه گذشته این شهر باشد.
وی افزود: برای آنکه تصوری ولو ناقص از غزنه در اوج شکوفایی این شهر در قرن‌های پنجم و ششم هجری قمری داشته باشیم، می‌توانیم به میراث فرهنگی بازمانده از آن دوران رجوع کنیم؛ آثار سنایی غزنوی، بخشی از مجموعه گران سنگ میراث فرهنگی غزنه است. در آینه اشعار سنایی، شاعر حکیم و بلندپایه غزنه می توان سیمای این شهر را در گذشته آن تماشا کرد.
رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی همچنین گفت: روش ما در شناخت غزنه تاملی در حقایق و معارف موجود در اشعار سنایی و توجه به زادگاه آن حقایق و معارف که همانا غزنه است، خواهد بود. اگر دیگران همیشه و همه جا، سنایی را «سنایی غزنوی» نامیده‌اند، این بار غزنه را «غزنه سنایی» می‌نامیم.