ماشین چرخ کردن لبخند

شهرستان ادب: مصطفی جمشیدی داستان نویس مطرح کشورمان و نویسنده آثاری چون «لغات میغ»، «وقت نیایش ماهی‎ها»، «وقایع‌نگاری یک زندیق» و «سراب و سمرقند» نیز در واکنش به وقایع امروز غزه یادداشتی نوشته است. این یادداشت را به نقل ا فارس می‎خوانید:

گزارش یک پزشک نروژی، مدز گیلبرت، نیروی داوطلب که از اوباما خواسته است یک شب در لباسی مبدل به بیمارستانی در غزه، شفا، بیاید تکان دهنده است .... او نوشته آنجا بدن‌هایی پاره پاره خواهی دید ... کودکان و افراد غیر نظامی آقای اوباما... اگر کسی قلب داشته باشد امکان ندارد بعد از مشاهده این صحنه‌ها برای پایان دادن سلاخی مردم فلسطین مصمم نشود .(این گفته‌های او بود) .....تصور آدم‌هایی که با ترکش‌های بزرگ دریده می‌شوند و صدای فریادشان به جایی نمی‌رسد تصور دردناکی است، آیا انسانیت به زوال آخر الزمانی خود رسیده است، باید گفت خداوند بارها انسان را آزموده است، اما نه به این هیبت.

بارها انسان سرافکنده شده است، روزگاری اگر در اردوگاه‌های مرگ، نازی‌ها یهودی‌ها را می‌کشتند فرهنگی بنا گذاشته شد، به این بهانه تاریخی، که موجودیت تجمع و تشکل را توجیه کند آنان، صهیونیست‌ها، خود را در تلواسه‌های چنین رفتاری پنهان می‌کردند. خیلی از روشنفکران و آثار هنری به سرزمین‌های اشغالی سرازیر شد، از پس فریبی بزرگ ... و اندر پس این همه تظاهری تمایز طلب و شبه روشنفکرانه خود را نمایش می‌داد. اینک اما به پشتوانه مضحک آن خرده فرهنگ متصنعانه چطور می‌توانند ادعا کنند که کشتن کودکان دفاع از خود است.

آیا تفنگ‌های چوبین بچه ماهیگیران غزه صلح جهانی را تهدید کرده است یا لبخندهای به خون غنوده آنان ... چطور رهبران غرب می‌توانند این حرف مضحک را شنوا و مسموع تصور کنند و اما از شنیدن ضجه‌های کودکان غزه عاجز باشند ...

آیا صهیونیست‌ها با رو کردن چهره تاریخی و تجدید سازمان شده خود دوباره به ماشین چرخ کردن لبخند و معصومیت بدل نشده‌اند، این رفتار چگونه می‌تواند از خاطره تاریخی ملت‌ها محو شود. چه کاتبی شهامت ثبت این آنات و لحظه‌ها را برای کودکان امروز و مردان فردای تاریخ خواهد داشت در کتاب‌هایشان ...

آیا تروریست‌های داعش و غیره نیز این صداهای مظلوم کودکان را نمی‌شنوند و شاید در حیطه کرامات خلیفه های آنان و حکام عرب نباشد و نگنجد ... این روزها من به صورت فرزند خود نمی‌توانم دقیق شوم این روزها مرد بودن بلکه شبه مرد بودن خجالت آور است. نویسنده بودن که دیگر هیچ...