حجت‌الاسلام و المسلمین حاج‌علی‌اکبری نماینده ولی‌فقیه در انجمن‌اسلامی دانش‌آموزان و مسئول امور مساجد در نشستی صمیمی، با اعضای دورۀ نخست آموزشی شعر جوان انقلاب (آفتابگردان‌ها) موسسه فرهنگی هنری شهرستان ادب به گفت‌وگو نشست.
حجت‌الاسلام حاج‌علی‌اکبری در این دیدار ضمن بیان توضیحاتی در خصوص سابقۀ شهر دماوند در شعر، با قرائت ابیاتی به نقش «امیری فیروزکوهی» و «نورس دماوندی» در شعر معاصر و شعر قرن یازدهم اشاره کرد و گفت: ذوق و قریحۀ شاعری نعمت بزرگی است که باید قدر دانسته شود. حاج‌علی‌اکبری در ادامه گفت: خداوند این طبع جوشان را به شاعران کرامت کرده است تا درک و شهود خود از هستی را در قالب کلمات یا همان مخیل موزون بریزند و این هم نیازمند شکر بسیار و هم نیازمند مراقبت است.
وی با اشاره به قریحۀ شکوفای برخی از شاعران که پس از مدتی خشکیده است گفت: گاهی این نعمت گرفته می‌شود و گاهی نیز تبدیل به نقمت می‌گردد.
وی با تأکید بر اینکه راه مراقبت از این نعمت شکرگزاری است خاطرنشان ساخت: کشف این استعداد به عنوان یک فضل و اعطای الهی که از جانب فیاض علی‌الاطلاق رسیده است، بهترین شکل شکرگزاری است.
حاج‌علی‌اکبری با اشاره به بیان قرآن کریم در خصوص توسعۀ وجود شاکر در اثر شکرگزاری، این توسعه را در درجۀ اول توسعۀ معرفتی و نتیجۀ آن را حصول حاصل عرفانی برای بنده دانست.
او پروراندن این شکر به شکل واقعی را مانع بسیاری از چیزها چون خودشیفتگی، خودپسندی و غرور خواند و دلیل آن را توجه شاکر به اعطای این نعمت از جانب یک وجود برتر دانست و افزود: اعجاب و خودشیفتگی از عوامل اصلی تبدیل نعمت به نقمت است، راه صحیح بندگی را کشف فقر و اینکه انسان بداند هرچه هست فضل است.
مسئول امور مساجد با اشاره به احساس سرور و ابتهاج برینی که پس از شکرگزاری در بنده ایجاد می‌شود گفت: آن نعمت حتی از نعمت اولیه نیز بزرگ‌تر و ارزشمند‌تر است و آنگاه به جای آوردن شکر این نعمت دوم دیگر امکان‌پذیر نیست و اگر بنده‌ای به اینجا برسد دیگر در مقام عجز باقی خواهند ماند.
وی با یادآوری حدیثی از امام جعفر صادق(ع) که حضرت در آن خداوند را برای نعمت زیستن در عصری غیر از عصر ائمۀ کفر شکر می‌کنند، تأکید کرد: قرار گرفتن ذوق و قریحۀ شاعری در بهار عمر و میانۀ جوانی و نیز مقارن شدن آن با دورۀ انقلاب اسلامی، قرار گرفتن مستمر نعمات الهی در دنباله یکدیگر است که بی‌شک مسئولیت‌‌آفرین است.
وی ویژگی این مسئولیت را همراهی با اشتیاق و دوری از تکلف دانست و گفت: نباید دچار تعجیل شد و به محض دستیابی به اندکی توفیق در شعر آواز تفاخر بلند کرد، بلکه باید در پی افزایش ظرفیت و خودسازی بود.
او در ادامۀ سخنان خود به دو محفل برای شاعران اشاره و نسبت به آن‌ها ابراز نگرانی شدید کرد که یکی از آنان محفل خلوت شاعر با خویشتن است و دیگری گعده‌های شاعرانه با یکدیگر است.
وی گفت: این دو لحظه را بسیار مغتنم و در عین حال ساقط‌کننده است اگر خیال شاعر تربیت نشده باشد می‌تواند نابودکننده باشد.
مسئول امور مساجد با اشاره به بزرگی این نعمت که می‌تواند به اهتزاز درآورندۀ روح انسان باشد، همین نعمت را در صورت بی‌توجهی زمین‌گیرکنندۀ عقل انسان معرفی کرد و گفت: اگر این خلوت‌ها انسان را به تنهایی‌ای ببرد که پیش برنده نباشد و انسان را به مسئولیت‌گریزی وادارد و خلوتی باشد که به فراغت از تعهدات اجتماعی و دینی پیش ببرد، خلوتی شیطانی خواهد بود.
وی افزود: اگر میدان‌دار خیال باشد باید به خداوند متعال پناه برد. همچنین گعده‌های شاعرانه که می‌تواند نعمت باشند و در صورت بی‌توجهی، مصادیقی از مجالس‌البطالین است که در صورت پرداختن به حرف‌های دلخوش‌کننده و تحسین‌ها و تمجیدهای بی‌جهت موجب دوری از جامعه و مردم خواهد شد.
او با تأکید بر آیات پایانی سورۀ الشعرا زبان شدن برای مردم بی‌زبان و ایستادن در جبهۀ حق را رسالت مهم شعرا خواند و گفت شاعر باید در حالی که همیشه خلوت خویش را حفظ می‌کند، از تنهایی نیز دوری کند.