ما را برای مجروح شدن در کربلای ۵ محاکمه می‌کنند

 محمدحسین جعفریان، شاعر، مستندساز و روزنامه‌نگار، پس از دیدن فیلم «یک خانواده محترم»‌به کارگردانی مسعود بخشی و تهیه کنندگی محمد آفریده در یادداشتی درد دل خود را درباره این فیلم با شهدا و امام شهدا در میان گذاشته است. متن کامل یادداشت به شرح زیر است:

خدایا! ما کجا بودیم، به کجا رسیده‌ایم؟ بابا نظر! دلم برایت تنگ شده است! امشب دلم مثل شب‌های شلمچه، خون‌آلود‌ و زخمی است. امشب چقدر حالم بد است! علی پور‌محمدی! دلم برایت تنگ شده است. حاج اصغر محراب! چقدر جایت خالی است. آقا سید مرتضی آوینی! کجایی بی‌وفا! محمود جان! محمود بزرگ! کاوه بی‌نظیر! حسن آقای باقری! سر‌دار بزرگ، ناصری عزیز! حاج رشید پار یا و فلاح! شهید حاج ابراهیم همت! باکری بزرگ! خمینی جان! آقا‌جان! امام با‌شکوه من! سید روح‌الله الموسوی الخمینی! کجایید شما؟ کجایید که برایم شانه‌ای بهر گریستن حتی نمانده است. این پای افلیج، این ستون فقرات کج!

همچنان تشویق می‌کنند سربریدن‌ها را جلادان دستمزد‌های کلان می‌گیرند و بر صدر می‌نشینند و قدر می‌بینند. خمینی ‌جان! بعثی‌ها به سینما‌های تهران رسیده‌اند. از پرده‌های سپید در سیاهی سالن‌ها، پایین می‌آیند و فرزندان مجروح تو را، زجر‌کش می‌کنند. پس بر ‌گور‌های دسته جمعی سرود می‌خوانند و چشمان جسد‌ها را در می‌آورند. آقا جان! صدام را امریکایی‌ها بردند و صد‌ها صدام اما تا دور‌ترین قریه‌های ما فرستادند. سر‌باز نفرستادند. خود صدام را تکثیر کردند. خود صدام را فرستادند از ریل‌ها، از آنتن‌ها، از حروف چاپی مرموز، از … حالا هیچ مسیری امن نیست. حالا ما در ملک تو بیگانه ترینیم. حالا در سینما‌ها ما را برای مجروح شدن در کربلای ۵، محاکمه می‌کنند. ما را برای آنکه به جان تو دعا کردیم، برای آنکه به خرمشهر باز‌گشتیم، محاکمه می‌کنند. جانور‌ها، حیوان‌ها… حالا بناست ما را اینگونه صدا کنند! خدایا! شهادت را دریغ کردی از بیچارگانی چون ما، مرگ را دریغ نکن!