خلیل عمرانی در آن دنیا پرآوازه‌تر است

میلاد عرفانپور در یادداشتی که در پی درگذشت خلیل عمرانی نوشته و آن را در اختیار بخش ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) گذاشته، نوشته است: «چشمان نجیب و غریبش را، چین و چروک نابهنگامش، چهرة بی‌ریای روستایی‌اش، خلیل عمرانی را با همة این‌ها می‌شناختیم و نمی‌شناختیم.

خلیل عمرانی شاعری بود جنوبی و جنوبی‌سرا. بندر دیِّر که زادگاه اوست، از گرم‌ترین و شاعرخیزترین بنادر ایران است. در خاک دیّر پیش از این شاعران موحد و عارفی چون «مدام دیری» زیسته‌اند. خلیل عمرانی که پژمان دیری تخلص می‌کرد هم از حیث صفای باطن و ضمیر روشن دنباله‌رو «مدام» بود. شعر خلیل عمرانی شعری است با لطایف معنوی و ظرایف زبانی و بدایع هندی. شعر او یکی از غریب‌ترین شعرهای انقلاب اسلامی است. بسیاری از لحظه‌های ناب شعر او باغرض یا بی‌غرض از چشم صاحب‌نظران و تریبون‌داران دور مانده است. شاید سفر خلیل عمرانی بهانه‌ای شود تا نگاهی نو و مهربانانه‌تر به میراث شعری او داشته باشیم.

سخن گفتن از شخصیت خلیل عمرانی عزیز کار چندان ساده‌ای نیست. هیچ‌کس آن‌چنان که باید، راز غم پنهانی او را که جزوی از چهره‌اش بود، پشت لبخندهای نجیبش جدی نگرفت. هیچ‌کس آن‌چنان که باید، از برکات بودنش نگفت. خلیل پیش از هرچیز آموزگار خوب و دلسوختة شاعران انقلاب اسلامی بود. این آموزگار تا آخرین لحظات نه تنها راست قامت بر عهد خود ماند، بلکه راستی را به راست‌قامتان جوان شعر انقلاب اسلامی هدیه کرد. او همیشه بیش از آن‌که به دنبال دنبالة نام خود بر زبان‌ها باشد، پی‌جوی حال و نام و مرام ما کوچک‌ترها بود... راستی چه غریب است این ۴۸ساله بودن برای شاعران انقلاب. قیصر، سیدحسن و حالا خلیل عمرانی... به نظرم خلیل هم مثل قیصر و سیدحسن در آن دنیا آوازة بهتر و دلخواه‌تری خواهد داشت. ان شاءالله