نوزده داستان از مشاهیر داستان نویسی

داستان‌های کوتاه را می‌توان به رودخانه‌هایی تشبیه کرد که قصد دریا را دارند و از میزان آب و خروش آن‌ها می‌توان وسعت دریا را سنجید. حال اگر بتوان مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه‌ نویسندگان یک دورۀ خاص را جمع‌آوری کرد، گزیده‌ای در اختیار ما قرار می‌گیرد که می‌توان با مطالعۀ آن، از حرکت‌ها و اتفاقات ادبی آن دورۀ خاص اطلاعاتی مفید به دست آورد. با این حال جویس کرول اوتس در باب چنین مجموعه‌هایی می‌گوید: «به نظر می‌رسد چیزی باشد، اما در واقع چیزی نیست. گردهمایی نویسندگان است که با انتخاب گردآورنده‌ای عرضه می‌شود؛ مهمانی داستان‌نویسان و ادیبان است». «مردی که کشتمش» یکی از این گزیده‌‌‎داستان‌های کوتاه است که اختصاص دارد به آثار نویسندگان امریکا در دهه‌های پایانی قرن نوزدهم میلادی. مجموعه‌ای که از نظر گردآورندۀ آن، منعکس‌کنندۀ ذائقه‌ها، دل‌مشغولی‌ها و شور نویسندگان آن‌هاست.

داستان‌های این مجموعه به ترتیب عبارتند از: «افاده‌ای‌‌ها» از وودی آلن، «صبح کریسمس» از پرل س.باک، «اندوخته» از چارلز جانسون، «تحویل قلب» از جیسن براون، «یک مشت افسانه» از ویلیام لایچاک، «دعا در جمعه شب» از ایروین شاو، «ریاست جمهوری شاهانه» از جویس کروا اوتس، «گروه فشار» از ویکتور شیف، «استاد» از لنگستون هیوز، «پسرم قاتل است» از برنارد مالامود، «لنگه چرخی در بیابان و مهتاب روی تاب‌های خالی» از جاناتان کرول، «مردی که کشتمش» از تیم اوبرایان، «کمونیست» از ریچارد فورد، «نفوذی» از ریک دومارینس، «یاد بچه‌های محل» از ریچارد براتیگان، «اول تو، آلفونس عزیزم» از شرلی جکسون، «سنگینی» از دیوید لویت، «او» از کاترین آن پورتر و «یک روز سرد» از ویلیام سارویان.

محمد غفاری