آبی به گل نداده گلی را به آب داد

شهرستان ادب: امروز پانزدهمین سالروز فاجعه تلخ شهادت دیپلمات ها و خبرنگارهای ایرانی در افغانستان است. اتفاقی که هیچ وقت زوایای پنهانش به طور کامل روشن نشد و هنوز مثل بغضی در گلوی ملت ایران مانده است. شعر گفتن شاعران ایرانی برای این حادثه بدیهی ست، اما ارزشمندتر این است که شاعری از دیار افغانستان برای این شهیدان شعر بگوید. ابراهیم امینی شاعر و روزنامه نگار جوان افغانستان که در غزل _مخصوصا غزل اعتراض و شعر اجتماعی_ صاحب خلاقیت های بسیاری است؛ شعری زیبا در این رابطه سروده است. غزلی که با روایت شهادت میهمانان آغاز می شود و در بیت آخر با گریزی زیبا به اندوه تاریخی وطن خود شاعر باز می گردد. امینی این شعر را به  مسئول وقت کنسولگری جمهوری اسلامی ایران در مزار شریف افغانستان، یعنی سردار شهید «محمدناصر ناصری» تقدیم کرده است. دو سال پیش بود که آقای امینی این دو غزل پیوسته را در محضر رهبر فرزانه انقلاب خواند.

با این حساب تعزیه ما دمادم است
این ماه هم ادامه ماه محرم است

دل به درخت های تبرگشته خوش مکن
این خاک زیر و رو شده کی جای آدم است؟

این آسمان که سر به سر خود گذاشته است
پای مزارهای شهیدان سرش خم است

من دیده ام شهادت گلهای باغ را
هرچه بگریم از غمشان باز هم کم است

من دیده ام که کوچه دچار فرار شد
در حق این جماعت تنها چه کار شد

دیدم که پیش مسجد، یک قریه گریه کرد
یک ظهر داغ نعش شهیدان قطار شد

یک روز بعد خانه ما تکیه خانه شد
اندوه مخفیانه ما آشکار شد

آبی به گل نداده گلی را به آب داد
شهری که جای خانه به مهمان مزار شد


رشک کدام طایفه آمد به خوبیت
ای شهر من! که در تو گل سرخ خار شد