گفتا «به سلامت!»

شهرستان ادب: سید احمد حسینی متخلص به هاتف از شاعران قرن دوازدهم و دوره افشاریه و زندیه است. وی به همراه چند شاعر دیگر از جمله رفیق اصفهانی و آذر بیگدلی، همگی از شاگردان میرسید علی مشتاق اصفهانی هستند.

هاتف بیشتر به ترجیع‏ بند معروف خود در موضوع وحدت وجود و با بیت ترجیعِ:

که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لا اله الا هو

مشهور است. هم‏چنین غزل زیبای او با مطلعِ:

چه شود به چهرۀ زرد من نظری برای خدا کنی
که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

چندین بار توسط هنرمندان مختلف موسیقی خوانده شده است و زمزمه اهالی ادب است.

فوت هاتف را برخی در کاشان و برخی به قم دانسته‏ اند. در ادامه غزلی زیبا از وی را مرور می‏کنیم:


گفتم «نگرم روی تو؟» گفتا «به قیامت»
گفتم «روم از کوی تو» گفتا «به سلامت!»

گفتم «چه خوش از کار جهان؟» گفت «غم عشق»
گفتم «چه بود حاصل آن؟» گفت «ندامت»

هر جا که یکی قامت موزون نگرد دل
چون سایه به پایش فکند رحل اقامت

در خلد اگر پهلوی طوبیم نشانند
دل می‌کشدم باز به آن جلوهٔ قامت

عمرم همه در هجر تو بگذشت که روزی
در بر کنم از وصل تو تشریف کرامت

دامن ز کفم می‌کشی و می‌روی امروز
دست من و دامان تو فردای قیامت

امروز بسی پیش تو خوارند و پس از مرگ
بر خاک شهیدان تو خار است علامت

ناصح که رخش دیده کف خویش بریده است
هاتف به چه رو می‌کندم باز ملامت



به انتخاب و توضیح: امیر مرادی