زیبایی‌شناسی داستان‌های این مجموعه بر «نورسیاه» مبتنی است!

شهرستان ادب: جلسه‌ی نقد مجموعه داستان «مرده بازی» نوشته‌ی «سید مهدی موسوی‌نژاد» در روز سه‌شنبه 21 آبان‌ماه با حضور نویسنده، مرتضی کربلایی‌لو، علی‌اصغر عزتی پاک، مجید اسطیری و گروهی از نویسندگان و علاقمندان ادبیات داستانی در محل موسسه‌ی «شهرستان ادب» برگزار شد. مرتضی کربلایی‌لو که به عنوان منتقد در این جلسه حضور پیدا کرده بود، ابتدا با بیان این‌که: «من خیلی خوشحالم که به بهانه‌ی نقد توفیق پیدا کردم کتاب آقای موسوی‌نژاد را بخوانم.» و ادامه داد: «وقتی که کتاب را باز کردم و داستان‌ها را خواندم، خیلی ذوق‌زده شدم؛ چون با یک نویسنده‌ی خیلی متفاوتی، نسبت به کارهایی که این روزها می‌بینیم، آشنا شدم و از این نظر موضع من نسبت به این کتاب موضع مثبتی است و این داستان‌ها خوشایند من بودند.» کربلایی‌لو سپس به مضامین داستان‌های مرده‌بازی اشاره کرد و گفت: یک مضمون اصلی و تکرارشونده، چنان‌که در عنوان کتاب، در اغلب داستان‌های این مجموعه به چشم می‌خورد که مردگیست! و منظورم از مردگی، فضای پس از مرگ است و نه خود مرگ؛ یعنی مرده‌ای که فرایند مرگ را از سر گذرانده. فضای داستان‌ها، فضاهای تاریک و خاموش و بی‌تحرک است. از این نظر می‌شود گفت که زیبایی‌شناسی چیره بر این کتاب بر همین فضاهای مرده استوار است. و این‌ها ذهن ما را می‌برد به سمت مفهوم بالقوه‌گی. وقتی که موجودی مرده است؛ وقتی هنوز حیات به آن تزیق نشده و به جنب و جوش نیفتاده؛ وقتی قابلیت‌هایی که در موجودات  هست بالقوه است، ما را به انتظار وامی‌دارد تا ببینیم وقتی این آدم‌ها به تحرک درمی‌آیند، به چه شکلی قابلیت تپنده و فعالیت زنده‌اش را خواهیم دید. اما نویسنده‌ی وارد این فضا نمی‌شود و ما را در بالقوه‌گی نگه می‌دارد. ساحت بالقوه‌گی ساحت تاریکی است. هنوز نور نتابیده؛ هنوز خطاب «ما گفتیم بشود و شد!» به این موجودات نخورده. بنابراین تاریکی می‌بینیم و اگر اجازه دهید، من ازمفهوم «نور سیاه» استفاده می‌کنم! زیباییشناسی داستان‌های این مجموعه بر «نورسیاه» مبتنی است .این نور سیاه بر تمام داستان‌ها تابیده، و از داستان‌ها نیز بر ما می‌تابد.» کربلایی‌لو با اشاره به این‌که توانایی موسوی‌نژاد در بازی با ممکنات است، درباره‌ی دیگر ویژگی‌ها این مجموعه افزود: 1. داستان‌ها با اگرها و می‌توانستن‌ها و ممکن‌ بودن‌ها پیش می‌رود؛ مثل قصه‌ای برای یک شب سرد/ 2. نویسنده‌ داستان‌ها را با تداعی‌ها پیش می‌برد، و رابطه بین ممکنات تبدیل به تداعی‌ها می‌شود./ 3. داستان‌ها زنده و پرتپش نیستند؛ اشیاء وشخصیت‌های جوان داستانی آقای موسوی‌نژاد خارج از تغییر و جهان دگرگون‌پذیر زمان‌مند هستند./ 4. ویژگی چهارم هم در ادامه‌ی ویژگی سوم است؛ آدم‌های  این داستان‌ها چون خارج از جهان زمان‌مند هستند، دائم از ما به عنوان مخاطب یا نویسنده تقاضا دارند که: «ما را فعلیت ببخش؛ ما را از این حالت دربیاور!» و این خواستن یک مفهوم خیلی تکنیکال در تفکر فلسفی و عرفانی است./ 5. تاریکی وخاموشی: جهان سایه‌ها و سایه بودن؛ چنان‌که در در داستان «مگس‌ها و دوراس» می‌بینیم و «در گربه‌ی خانه‌ی پدری» و در «مسخ»./ 6. حساسیت به جاهای متروک؛ و این نیز ما را به فضای مرده می‌برد و مرده‌پردازی این داستان‌ها را نشان می‌دهد.