یادداشتی درباره کتاب کاکاپو

شهرستان ادب به نقل از همدلی : ساده نویسی جزو سلایق من است. به نگاه نگارنده، مخاطب عام با ساده نویسی به طرف خواندن داستان جذب می شود چون می خواهد از خواندن لذت ببرد. در دهه 70 و 80 که مدرن نویسی و... مد شده بود زنگ خطر را برای نویسندگان این نوع ادبی به صدا در آورده بودم اما این روز ها خیلی ساده نویسی را تبلیغ نمی کنم. ساده نویسی را جزو ملزومات نوشتن می دانم اما در کنار این ساده نویسی الزامات دیگری نیز مورد نیاز نویسنده است که به بهانه کتاب «کاکاپو» در موردش می نویسم. نوشتن داستان کوتاه اصلا ساده نیست. ساده انگارانه است که خیال کنیم هر موضوعی جذابیت لازم برای داستان شدن دارد. اینجا منظورم دو نگاه متفاوت است، موضوع جدا از داستان است، اما داستان موضوع نیست، داستان برداشت عمیق از موضوعی است که نویسنده را تحت تاثیر قرارداده است، به عبارتی با تخیل، واقعیت بیرونی به چیز دیگری تبدیل می شود. موضوع بیرونی می تواند هیچ منطقی نداشته باشد اما وقتی قرار است داستان بشود باید منطق روایی خود را بگیرد تا مخاطب قبول کند که می تواند این اتفاق بیفتد و شخصیت اثر نیز مورد توجه قرار گیرد. ساده نویسی نه فقط ساده نوشتن داستان است بلکه در این گونه آثار نشانه های کارکرد  درون متنی پیدا می کند و ما را به فکر فرو برد. با این مقدمه   به سراغ کتاب «کاکاپو» می رویم. مجموعه «کاکاپو» از 9 داستان شکل گرفته است. داستان های «جوجه ارمنی در 1915» ، «چاقوی صبحانه» «دو تا بودیم در زنبیل قرمز»،« چند سانتی متر فضای خالی این»، « کاکاپو»،« جلیلی اسکافی»،« آدم ها آدم ها را دوست دارند» ، « بولداگ لنگ»و «به اندازه یک گردوی مظلوم» که نشر شهرستان ادب، در 79 صفحه منتشر کرده است. در اکثر داستان ها شم داستان جذاب است اما پرداخت نهایی نه. مثلا در جلیل اسکافی ما با کلی اسم برخورد می کنیم اما اسم ها کارکردی در متن ندارند و کارکرد های بیرونی در پرداخت ذهنی هم متاسفانه ندارند. اما داستان «به اندازه یک گردوی مظلوم» یکی از بهترین داستان های مجموعه است. «کاکاپو» که اسم اثر مجموعه هم است دچار پریشان گویی است.«کاکاپو» اصلا کارکردی در داستان ندارد و در آخر من در تمام کتاب به دنبال نیسان جلد کتاب می گشتم که ردپایی از آن نیافتم. مجتبی فدایی نویسنده خلاقی است که با کمی درنگ و بالا بردن تجربه زیستی خود می تواند داستان نویس قابلی بشود.