ادبیات فارسی در کشور ژاپن

منظورمان کامیار عابدی است که او را با عنوان منتقد ادبی بخصوص در حوزه شعر معاصر می‌شناسیم. او شش سال در دانشگاه دولتی اوساکا تدریس کرده است و بنابراین به خوبی با دشواری‌ها و شیرینی‌های این رشته آشناست. آن‌طور که عابدی شرح داده، ژاپنی‌ها بیش از همه در آموختن شعر فارسی مشکل داشته‌اند، حتی تدریس شعری از فریدون مشیری، که سروده‌هایش بسیار ساده و همه‌فهم است، یک ساعت و نیم وقت می‌گرفته است.

دلیلش را از زبان خودش بشنویم: «ارجاعات و زمینه شعر فارسی خیلی زیاد است و برای ژاپنی‌ها این مفهوم از عشق و مفاهیم نمادین سیاسی و اجتماعی که در شعر معاصر ما دیده می‌شود، قابل درک نبود. حتی فهم فروغ فرخزاد و سهراب سپهری هم خیلی برای آن‌ها مشکل بود. فرهنگ ما نیز از آن‌ها خیلی دور است، بنابراین شعر فارسی برای‌شان خیلی مشکل بود و واقعیت این است که زیاد هم به شعر فارسی علاقه‌ای نداشتند.» 

عابدی توضیح داده که دانشجویان ژاپنی «به رمان و داستان ایرانی علاقه داشتند چون از طریق داستان، زبان مدرن فارسی را بیشتر یاد می‌گرفتند و با فرهنگ ملموس کوچه و خیابان و خانه دقیق‌تر آشنا می‌شدند. در سال‌های اخیر، توجه ژاپنی‌ها به ادبیات معاصر فارسی و مخصوصاً تاریخ معاصر بیشتر شده است. در مجموع علاقه به شناخت ایران معاصر در همه ابعاد آن، حتی فرهنگ روزمره مردم ایران بیشتر شده است.»