صلح عاشقانه | یادداشت سیف‌الله نجاریان بر مجموعه‌شعر «پرچم صلح»

شهرستان ادب به نقل از هفته‌نامۀ قفسه (ضمیمۀ کتابخوانی روزنامۀ جام جم) : جنگ‌افروز همیشه نكوهش شده است. جنگ اتفاق پسندیده‌ای نیست، ولی نباید آن را با دفاع مساوی دانست. همیشه طرفی كه مورد هجوم جنگ‌افروز قرار می‌گیرد، ناگزیر از دفاع كردن است و هیچ‌كس مدافع را شماتت نمی‌كند. این غریزۀ طبیعی بشر است كه در برابر تهاجم دست به دفاع از خویش بزند و مدافع رفتاری عقلانی در برابر تهاجم از خود بروز می‌دهد. اما نكوهش جنگ و خونریزی همیشه امری است كه می‌توان از آن طریق به خوی درندۀ انسانی حمله كرد و این نیز رفتاری عقلانی است؛ هرچند گفته می‌شود برای رسیدن به صلح باید جنگید و این جنگی كه قرار است صلح به بار بیاورد، متفاوت از جنگی است كه برای شهوت و شهرت است.

«پرچم صلح» شهریار شفیعی جنگی را نكوهش می‌كند كه خانه‌ها را خراب و كودكان و زنان را بی‌سرپناه می‌كند. این مجموعه‌شعر سپید تلاش می‌كند عاشقانه‌هایی بگوید كه در آن خواننده از جنگ و خونریزی بیزاری بجوید و برای رسیدن به صلح تلاش كند، ولو اگر این صلح با دست گرفتن سلاح همراه باشد.

قالب سپید در شعر نو از آن قالب‌هایی است كه شاید هرخواننده‌ای با آن ارتباط برقرار نكند و بسیاری از مخاطبان شعر آن را قالب روشنفكری می‌نامند، ولی شهریار شفیعی در این مجموعه با زبانی ساده و روان با این قالب اشعاری سروده كه هركس می‌تواند با  آنها ارتباط برقرار كند و حس نكند با سبكی عجیب و دیریاب روبه‌روست.

شفیعی در این كتاب در حالی كه از جنگ و نبرد حرف می‌زند، از عشق می‌نویسد و این ویژگی اشعار اوست كه عشق را راه رسیدن به صلح و آرامش می‌داند؛ عشقی كه عفیف است.

شعر می‌تواند چیزی باشد

كه هرگز وجود نداشته

مثل فاصلۀ پیراهن و تن تو

مثل من و تو

وقتی كه می‌نویسم آغوش...

عاشقانه‌های این كتاب نشان می‌دهد كه با شاعری مسلمان روبه‌رو هستیم و گفتن از عشق و معشوق را در پرده‌ای قرار داده و جایگاه عشق را به هرزه‌زبانی‌ها نیالوده و این وجه تمایز برای یك شاعر مسلمان است.

شفیعی در اولین تجربۀ انتشار اشعارش به صورت مستقل توانسته توجه مخاطبان را به خود جلب كند و در مدت كوتاهی توجه را به خود معطوف كند. پرچم صلح را باید صدای تازه‌ای در فضای شعر امروز و نسل جوان دانست كه در این قالب حرف‌هایی برای گفتن دارد.