در و دیوار خانه | شعری از «محمدعلی مجاهدی»

شهرستان ادب: پروندۀ شعر فاطمی سایت شهرستان ادب را با شعری از استاد محمدعلی مجاهدی به‌روز می‌کنیم. استاد مجاهدی این شعر را در سوگ حضرت فاطمۀ مرضیه سروده است. 

به دعا دست خود که برمی‌‏داشت
بذر آمین در آسمان می‌‏کاشت

به تماشا، ملک نمازش را
نردبانی ز نور می‌‏پنداشت

چه نمازی؟ که تا به قبۀ عرش
برد او را و نردبان برداشت

پرچم دین ز بام کعبه گرفت
برد و بر بام آسمان افراشت

بس که کاهیده بود، شب او را
شبحی ناشناس می‌‏انگاشت

خصم بیدادگر ز جور و ستم
هیچ در حق او فرونگذاشت

تا نینداختش به بستر مرگ
دست از جان او مگر برداشت؟!

قصه را تازیانه می‌‏داند
در و دیوار خانه می‌‏داند

دشمن از حد فزون جفا پیشه است
چه کند بعد از این؟ در اندیشه است

نسل در نسل او حرامی بود
خصم بدخواه تو پدرپیشه است!

ریشه ‌اش را ز بیخ می‌کندم
چه کنم؟ دشمن تو بی‌ریشه است

به گمانش که جنگل مولاست
غافل از اینکه شیر در بیشه است

یک طرف نور و یک طرف ظلمت
یک طرف سنگ و یک طرف شیشه است

دل گل خون ز دست گلچین است
وانچه بر ریشه می‌خورد، تیشه است

قصه را تازیانه می‌‏داند
در و دیوار خانه می‌‏داند

سخن از درد و صحبت از آه است
قصۀ درد او چه جانکاه است

راه حق، جز طریق فاطمه نیست
هر که زین ره نرفت، گمراه است

در محیطی که موج گوهر نیست
گر خزف جلوه کرد، دلخواه است

عمر دل کاش ادامه‏‌ای می‌‏داشت
ورنه این قبض و بسط گه‌گاه است

در مسیری که عشق می‌‏تازد
تا به مقصود، یک قدم راه است

در بهاران، خزان این گل بود
عمر گل‌ها همیشه کوتاه است

با غم تو، دلی که بیعت کرد
تا ابد در مسیر الله است

هر کس آمد، به نیمۀ ره ماند
غم فقط با دل تو همراه است

آنکه در گوش جان او مانده است
ناله‏‌های دل علی، چاه است

اینکه بر لب رسیده، جان علی است
دل گمان می‌‏کند هنوز، آه است

خون شد، از سینۀ تو بیرون ریخت
حق ز حال دل تو آگاه است

آنکه بعد از کبودی رخ تو
با خسوف آشتی کند، ماه است

قصه را تازیانه می‌‏داند
در و دیوار خانه می‌‏داند

ساز غم گر ترانه‏ای می‌‏داشت
آتش دل، زبانه‏ای می‌داشت

چون زبان دل آتش‌افشان بود
کوه غم گر دهانه‌ای می‌داشت

کاش مرغ غریب این گلشن
الفتی با ترانه‌ای می‌‏داشت

یا علی! با تو بود همسایه
اگر انصاف، خانه‏‌ای می‌داشت

با تو عمری هم‌آشیان می‌‏شد
حق اگر آشیانه‏ای می‌‏داشت

آستان تو بود یا زهرا
گر ادب، آستانه‏‌ای می‌داشت

در زمان تو زندگی می‌‏کرد
گر صداقت، زمانه‏ای می‌‏داشت

گر مزار تو بی‏نشانه نبود
بی‌نشانی نشانه‌‏ای می‌‏داشت

گر که میزان حق زبان تو بود
این ترازو زبانه‌ای می‌‏داشت

سینۀ خون‌فشان فاطمه بود
گر گل خون، خزانه‌‏ای می‌‏داشت

گر نمی‌‏سوخت گلشن توحید
گلبن او، جوانه‏ای می‌‏داشت

قصۀ زندگانی او بود
گر حقیقت، فسانه‏ای می‌داشت

شب اگر داشت دیده، در غم او
گریه‏های شبانه‏‌ای می‌‏داشت

گر غمش بحر بیکرانه نبود
غم ما هم کرانه‏ای می‌‏داشت

بهر قتلش به جز دفاع علی
کاش دشمن بهانه‏ای می‌‏داشت

به سر و روی دشمنش می‌‏زد
شرم اگر، تازیانه‏‌ای می‌‏داشت
 
شانه می‌‏کرد زلف زینب را
او اگر دست و شانه‏‌ای می‌‏داشت

قصه را تازیانه می‌‏داند
در و دیوار خانه می‌‏داند

آتش کینه چون زبانه کشید
کار زهرا به تازیانه کشید

دشمن دل سیه، به رنگ کبود
نقش بی‌مهری زمانه کشید

آتش خشم خانمان‌سوزش
پای صد شعله را به خانه کشید

همچو شمعی که بی‏‌امان سوزد
شعله از جان او زبانه کشید

در میانش گرفت شعلۀ کین
پای حق را چو در میانه کشید

دل او در میان آتش و خون
پر به سوی هم‌آشیانه کشید

سوخت بال کبوتران حرم
کار این شعله‏ها به لانه کشید

دامن گل که سوخت از آتش
شعله سر از دل جوانه کشید

سینه‌اش مخزن گل خون شد
به کجا کار این خزانه کشید؟

قامتش حالت کمانی یافت
بس که بار محن به شانه کشید

سبحه، مشق سرشک او می‌‏کرد
بسکه نقش هزار دانه کشید

بر رخ این حقیقت معصوم
نتوان پردۀ فسانه کشید

قصه را تازیانه می‌داند
در و دیوار خانه می‌‏داند

گل خزان شد، صفای او مانده‌ست
رنگ و بوی وفای او مانده‌ست

رفت زهرا، ولی به گوش علی
نالۀ‌ای خدای او مانده‌ست

در دل او که بیت الاحزانست
نالۀ وای وای او مانده‏ست

یا علی گفت و گفت تا جان داد
این خدایی ندای او مانده‌ست

بر لب او که خاتم وحی‏ است
نقش یا مرتضای او مانده‌ست

زیر این نه رواق گنبد چرخ
نالۀ او، صدای او، مانده‏ست

رفت و زیر زبان لیل و نهار
مزه‏های دعای او مانده‌ست

گرچه دستش ز دست رفته ولی
کف مشکل‌گشای او مانده‌ست

دل خبر می‌‏دهد به ناله از او
گرچه در مبتدای او مانده‌ست

در دل ما که کربلای غم‏ است
نینوایی نوای او مانده ‏ست

که قدم می‌نهد به خانۀ دل؟
در دلم جای پای او مانده‌ست

نیمه جانی علی به لب دارد
چه کند؟ این برای او مانده‌ست

قصه را تازیانه می‌داند
در و دیوار خانه می‌داند

تا عقیق است و تا یمن باقیست
رگه‏‌هایی ز خون من باقیست

شهر من تا مدینۀ عشق است
هم اویس است و هم قرن باقیست

خون من، این زلال جاری سرخ
در دل لعل، موج‌زن باقیست

ماند زینب، اگر که زهرا رفت
بچه‌شیری ز شیرزن باقیست

گرچه آهسته چون نسیم گذشت
جای پایش در این چمن باقیست

تا که نمرود هست، آزر هست
تا تبر هست، بت‌شکن باقیست

تا سر کفر و شرک می‌جنبد
ذوالفقارست و بوالحسن باقیست

در دل شعله سوخت پروانه
گریۀ شمع انجمن باقیست

سوخت شمع و به جاست فانوسش
از علی نقش پیرهن باقیست

بر رخ آن فرشتۀ معصوم
اثر دست اهرمن باقیست

قصه را تازیانه می‌داند
در و دیوار خانه می‌‏داند

رفتی و زینب تو می‌ماند
خط تو، مکتب تو می‌‏ماند

بر کف زینب، این زبان علی
رشتۀ مطلب تو می‌‏ماند

تا حسینی و کربلایی هست
زینِ اَب، زینب تو می‌‏ماند

از علی دم زدی و نام علی
تا ابد بر لب تو می‌‏ماند

تا ابد در صوامع ملکوت
نالۀ یا رب تو می‌‏ماند
 
هم نماز نشستۀ تو به روز
هم نماز شب تو می‌‏ماند

منصب تو، حکومت دل‌هاست
بهر تو، منصب تو می‌‏ماند

در سپهر شهامت و ایثار
پرتو کوکب تو می‌‏ماند

خون تو پشتوانۀ دین ا‏ست
تا ابد مذهب تو می‌ماند

دل تو می‌‏تپد به سینه هنوز
شور تاب و تب تو می‌ماند

قصه را تازیانه می‌‏داند
در و دیوار خانه می‌‏داند

بی تو‌ای یار مهربان علی
شعله سر می‌‏کشد ز جان علی

بی تو ‌ای قهرمان قصۀ عشق
ناتمام است داستان علی

عیسی ار چار پله بالا رفت
دم آخر، ز نردبان علی

در عروج تو از ادب می‌سود
سر به پای تو، آسمان علی

خطبۀ ناتمام زهرا کرد
کار شمشیر خون‌فشان علی

خواست نفرین کند، که زهرا را
داد مولا قسم به جان علی

که ز قهر تو ماسوا سوزد
صبر کن صبر، مهربان علی

ذوالفقار برهنۀ سخنش
کرد کاری به دشمنان علی

که دگر تا ابد بزنهارند
از دم تیغ جانستان علی

با وجودی که قاسم رزق است
ساخت عمری به قرص نان علی

بعد او، خصم دون که می‌‏پنداشت
به سه نان می‌‏خرد سنان علی

بود غافل که چون به سر آید
دورۀ صبر و امتحان علی

دشمنان را امان نخواهد داد
لحظه‏ای تیغ بی‌امان علی

زینب! ‌ای خطبۀ حماسی عشق
ای به کام علی، زبان علی

باش کز خطبه‌‏ات زبانه کشد
آتش خفته در بیان علی

دیدم انصاف را به کوچۀ عشق
سر نهاده بر آستان علی

نسب خویش را جوانمردی
می‏رساند به دودمان علی

عشق، چون من ارادتی دارد
به علی و به خاندان علی

رفت زهرا و اشک از دنبال
وز پی او روان، روان علی

خرمن او اگر در آتش سوخت
رفت بر باد خان و مان علی

بازمانده‌ست سفرۀ دل او
غم و دردست، میهمان علی

راز دل را به چاه می‌‏گوید
رفته از دست، همزبان علی

آن شراری که سوخت زهرا را
سوخت تا مغز استخوان علی

قصه را تازیانه می‌‏داند
در و دیوار خانه می‌‏داند