شهرستان ادب: همزمان با ایام وفات حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)، از یاران گرانقدر امامان معصوم و از امامزادگان بزرگوار (ابوالقاسم، عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن علی بن حسن بن علی بن ابی طالب_علیهم السلام_) قصیدهای از امید مهدینژاد که نخستینبار در کتاب «رجز مویه» منتشر شده است را میخوانیم. گفتنیاست مهدینژاد این قصیده را چند سال پیش در دیدار با رهبر انقلاب قرائت کرده است.
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
تا حرف آب را برساند به گوش خاک
در عین وصل رخصت هجران گرفته است
هم تا بهار را به جهان منتشر کنند
دریا ز باد و باران پیمان گرفتهاست
تجدید نوبهار به باران رحمت است
باران، که خوی حضرت رحمان گرفته است
ای تشنگان شهر فراموش، خواب نیست
آری، حقیقت است که باران گرفته است
بر جاده‌های یخ‌زده این ردّ گامِ کیست؟
این بیرق از کجاست که جولان گرفته است؟
بوی مدینه می‌وزد، این شور از کجاست؟
آیا رضاست راه خراسان گرفته است؟
بر کشتی نجات بگوییدمان که کیست
این ناخدا که دست به سکّان گرفته است؟
ری کربلاست یا تو حسینی، که هجرتت
بغداد را چو شام گریبان گرفته است
ری خاک مرده بود، بگو کیستی مگر
کاینک به ضرب گام شما جان گرفته است
ایران به دست تیغ مسلمان نشد، که حق
این خاک را به قوّت برهان گرفته است
برهان تویی که آینه‌واری امام را
نه نایبی که حکم ز سلطان گرفته است
پیغام غیبت است که انشاد می‌کنی
در نوبتِ حضور که پایان گرفته است
غیبت حضورِ عالم غیب است، وز نهان
خورشید سایه بر سر انسان گرفته است
ری پایتخت عشق علی شد، چنانکه قم
عشقی که بال بر سر ایران گرفته است
تهران چه بود و چیست؟ دهی در تیول ری
این آبروی توست که تهران گرفته است
بویی اگر ز نام خدا دارد این دیار
بی‌شک ز باغ فیض تو سامان گرفته است
یا سیّدالکریم، نگاه عنایتی
تهران تو را دو دست به دامان گرفته است
از تشنگان شهر فراموش یاد کن
تا بشنویم باز که باران گرفته است