شهرستان ادب: سید محمد آرتیمانی متخلص به «رضی» از شاعران و عارفان مشهور زمان صفویه است که در نیمۀ دوم قرن دهم هجری قمری( 987ه.ق) در روستای« آرتیمان» از توابع تویسرکان به دنیا آمد. ایام کودکی را در زادگاه خود سپری کرد و در اوان جوانی به همدان عزیمت نمود و در آنجا به تحصیل علوم دینی در محضر میرمرشد بروجردی(متوفی به سال 1030 ه.ق) پرداخت. همزمان با عزیمت مرشد بروجردی به شیراز، محمد رضی نیز عازم اصفهان شد. نزدیک به سی سال داشت که در دربار صفوی مورد توجه شاه عباس صفوی قرار گرفت و به جمع منشیان و میرزایان شاه راه یافت. در میانسالی به زادگاه خود بازگشت و در آنجا به تعلیم علوم عرفانی پرداخت. وی در سال ۱۰۳۷ هجری قمری دیده از جهان فرو بست. او را در محل جلساتش در تویسرکان به خاک سپردند. معروف‌ترین اثر رضی‌الدین آرتیمانی ساقی‌نامه با مطلع « الهی به مستان میخانه‌ات/ به عقل آفرینان دیوانه ات» است که به مدح و منقبت امام علی (ع) پرداخته. اگر چه می‌توان گفت که بسیاری میر رضی را با ساقی نامه‌اش می‌شناسند اما نزدیک به 1200بیت شعر از او به جا مانده است که درقالب‌های رباعی، قصیده، غزل، مفردات، قطعه سروده شده اند.
در تازه‌ترین مطلب ستون شعر شهرستان ادب شما را به خواندن یکی از غزلیات او دعوت می‌کنیم:
نقابی برافکن ز پی امتحان را
که تا بینی از جان لبالب جهان را
چو در جلوه آیی بدین شوخ و شنگی
برقص اندر آری زمین و زمان را
به روی زمین مهروار ار بخندی
به‌زیر زمین درکشی آسمان را
من از حسرت رویش از هوش رفتم
خدایا شکیبی تماشاکنان را
به دل زان نداریم یک مو گرانی
که بر سر کشیدیم رطل گران را
بهارت دلا کس ندانست چون شد
به هر حال دریاب فصل خزان را
فراموش کردند از مهربانی
چه افتاد یاران نامهربان را
از آن نام تو بر زبان می‌نرانم
که می‌سوخت نامت کلام و زبان را
رضی این چه شور است در نالۀ تو
که از هوش برده است پیر و جوان را
انتخاب و معرفی: الهام فرجی