پیامبر شنوندۀ درد مردم بود

حسن رحیم‌پور ازغدی روز جمعه، در جمع حدود صد نفر از بانوان ترکیه‌ای در مرکز جامعه‌المصطفی، دربارۀ سبک زندگی نبوی و حضرت زهرا(س) و الگو بودن ایشان برای زنان امروز به سخنرانی پرداخت.

این برنامه در حاشیۀ همایش «سبک زندگی نبوی در مقابل سبک زندگی آمریکایی» که قرار است در روزهای شنبه و یکشنبه در ترکیه برگزار شود صورت گرفته است.

این همایش در ترکیه توسط موسسه جامعه‌المصطفی(ص) و موسسه تایدر ترکیه برگزار خواهد شد و به موازت آن در پاکستان، اندونزی نیز برگزار می‌گردد و پیش از این در کشمیر برگزار شده است. هدف این مجموعه نشست‌ها، زمینه‌سازی برای محقق کردن سبک زندگی نبوی است.

بخشی از صحبت‌های ایشان به این شرح است:

تو باید مردم را، بشریت را، با خودت ببری. نمی‌توانی وسط راه بگویی ما گفتیم و رفتیم شما می‌خواهید بیاید نمی‌خواهید نیاید. باید کنار مردم بایستی و کاری کنی که آنها متنفر نشوند، خسته نشوند و پراکنده نشوند.

«لن فضوا من حولک» یک خط قرمز است. هر نحوۀ حرف زدن و کار کردن، هر نوع تبینی از اسلام که باعث شود مخاطب افکار عمومی و بشریت متنفر شود، از اسلام و فرار کند «ان فضوا من حولک». این خط قرمز است و نباید انجام شود

 

شما به عنوان طلبه باید آمادگی داشته باشید بهتان اهانت بشود، که آب دهان روی صورتتان بندازند، سنگ به سر و رویتان بزنند، فحش بدهند، زباله‌های خانه‌شان را بریزند بر سرتان، همان کارهایی که با پیامبرکردند. منتظر نباشید دست‌تان را ببوسند. آماده باشید هر نوع اهانت و جسارتی بهتان بکنند و تو اعفوا عنهم؛ ببخشید. باید این روح بزرگ را داشته باشید که تو حق می‌گویی، آن‌ها به تو اهانت و جسارت می‌کنند و تو ببخشی. بخشیدن از ته قلب نه به زبان. بگذر ازشان. واستغفر لهم، یعنی کافی نیست خودت ببخشی. دلسوزانه از خدا بخواه و برایشان طلب مغفرت کن.

شما دیدید در جنگ احد نقل شده که پیامبر را می‌زدند و دندان پیامبر و پیشانی پیامبر شکست و تا مرز شهادت رفتند. شایعه شد که ایشان شهید شدند و بعضی‌ها فرار کردند.

آنجا نقل شده که یکی از مشرکین می‌گوید من کنار پیامبر بودم آن لحظه‌ای که می‌زدندش؛ دیدم زیر لب چیزی می‌گوید، ما فکر کردیم دارد ما را نفرین می‌کند. ولی دیدیم دارد ما را دعا می‌کند! می‌گوید «اللهم اغفر لقومی انهم لا یعلمون». خدایا همین‌هایی که دارند من را می‌زنند، همین‌ها را ببخش، این‌ها متوجه نیستند، نمی‌فهمند، جاهل‌اند. این‌ها درس است برای من و شما که چطور با مخاطب رفتار بگوییم و سخن بگوییم.

سبک دیگری از سبک زندگی و همینطور تبلیغ و تربیت پیامبر که باید الگو باشد برای من و شما که کار طلبگی می‌کنیم، آمادگی برای شنیدن سخنان مردم است. ما فکر می‌کنیم همش ما باید حرف بزنیم، ما فکر می‌کنیم، ما فقط گوینده‌ایم. مردم شنونده‌اند. هر جا یک جمعی را پیدا کردیم، زود بنشین بسم الله الرحمن الرحیم، موعظه‌ات می‌خواهم بکنم. پیامبر اینطور نبودند.

در روایت دارد در بسیاری از جلسات ایشان هرگز شروع به صحبت نمی‌کردند. سکوت می‌کردند تا کسی سئوال کند. اگر سئوال نمی‌کرد پیامبر حرف نمی‌زد. اگر کسی صحبت می‌کرد پیامبر صحبتش را قطع نمی‌کرد. می‌گذاشت همه حرف‌هایش را بزند. خب این‌ها روش‌های ماها نیست. این تعبیری است که خداوند در قرآن سورۀ توبه آیه ۶۱ اشاره می‌کند که «قل اذن هو خیر لکم»؛

پیامبر اکرم به همان اندازه که گوینده بود، شنونده بود؛ بلکه بیشتر. شوندۀ چی؟ شنوندۀ درد دل مردم، مشکلات مردم، گرفتاری‌های مردم، شنوندۀ اعتراضات مردم؛ انتقاد، اعتراض، اهانت می‌کردند. شنوندۀ دیدگاه‌های مختلف بود. به قدری پیامبر شنونده بود که بعضی از مشرکبن به پیامبر به عنوان اهانت و متلک می‌گفتند آقای گوش! ایشان آقای گوش‌اند. به عنوان اهانت و متلک! این هر چی بهش بگی گوش می‌کند.

قرآن می‌فرماید این آقای گوش به این معنا نیست که ایشان منفعل است و هر کسی هر چیزی بخواهد می‌تواند به ایشان تحمیل و القا کند. بازی‌اش بدهند. بله ایشان آقای گوش است ولی کدام گوش؟ قل اذن هو خیر لکم. این شنونده است ولی این شنوندگی در جهت چیست؟ همه‌اش در جهت رشد شماست. شنونده است، منعطف است، ولی منفعل نیست؛ یومن بالله ایمان‌اش به خدا محکم و شکست ناپذیر است. شما فکر می‌کنید اگر کسی به چیزی یقین دارد، دیگر نباید شنونده باشد؟ اگر کسی گوش می‌کند به حرف کسی همه‌اش دچار تردید و انفعال است؟ به چیزی متعقد نیست که هر کسی هر چیزی می‌گوید گوش می‌کند؟ قرآن می‌فرماید این به خدا ایمان دارد و به مؤمنین ایمان دارد. پس اینطور نیست.