حُجب جنوبيِ بهمني در غزل

شعر معاصر فارسي جدي‌تر از هر قالبي در غزل نفس کشيده است، چه غزل عاشقانه دهه‌هاي سي و چهل به اين سو و چه غزل خاص پس از پيروزي انقلاب اسلامي که جلوه‌هاي متنوع عشق، حماسه، احترام و اعتراض را در خود دارد. منظورم از جدي‌تر بيشتر در مواجهه با ذهن ايرانيان ادب‌دوست بوده است تا رواج در ميان اهالي نظريه و نحله.

    بيشتر از هر قالب ديگر اين غزل بوده که گروه‌هاي گوناگون جامعه را مخاطب قرار داده است و بر ذهن و زندگي آن‌ها تأثير گذاشته است. اما آنچه از همان سال‌هاي آغاز و متأثر از فضاي رومانتيک شاعران پس از نيما بر بخشي از غزل معاصر سايه افکنده است و با درنگي کوتاه در دهۀ شصت، در ابتداي دهۀ هفتاد، نم نم به عرصۀ شعر و مخصوصاً غزل بازگشته است، ابتذال محتوايي و سوء‌استفاده از کشش‌هاي جنسي انسان‌هاست. شاعر ابتذال از تمامي اعضا و جوارح، روابط جنسي، عرياني واژه‌ها و واژه‌هاي عريان در ساختمان شعرش استفاده مي‌کند و با تخريب پايداري روحي و رواني مخاطب، او را تحت سيطرۀ خود مي‌گيرد و مسير انحراف اخلاقي را پيش پايش مي‌گشايد و خدا مي‌داند اينگونه گفتن‌ها با نوجوانان و جوانان معصوم اين آب و خاک چه کرده است و چه مي‌کند.

در طول حرکت شعر معاصر نمي‌توان از محمدعلي بهمني غزل‌پرداز صميمي نام نبرد، شاعري که آرام و سر به زير جسم و جان افسردۀ غزل فارسي را از دهۀ درنگ‌هاي روشنفکرانۀ برخي شاعران، همدوش با چند چهرۀ آشنا تحرک بخشيد و فصلي ديگر از شعر را به ظهور رساند تا ما امروز و در ادامۀ راه با نوعي فاخر از غزل معاصر روبه‌رو باشيم.

شايد بيش از هر چيز حُجب و حياي جنوبي شاعر و غيرت دريا گونه‌اي که در روح و رگ جنوبي‌هاي اين سرزمين جريان دارد به اضافۀ ظرفيت‌هاي خاص شخصيتي محمدعلي بهمني که همواره در ميان معاصران ممتاز بود، است، شعر او را از چرخش به سمت ابتزال بازداشته است و نمونه‌اي بايسته از غزل امروز را در دفترهاي متعدد او معرفي کرده است که با اندکي تأمل، شاعر مي‌تواند راه خود را به سوي مخاطبان بيشتري باز کند، غزل‌هايي عاشقانه با زباني سهل و ممتنع و معاصر. فراموش نمي‌کنم که غزل به ياد ماندني بهمني در رثاي حضرت امام خميني(ره) آن قدر زيبا، کامل و از روي احساس بود که فراز و فرود شعر غوغا مي‌کرد و ديگر اشک شوقي که زيبايي شعر و خلوص شاعر از جان من برانگيخت.