يک روز خودمان دوتا مي‎رويم

 مدرسه ابتدايي ما روز‎هاي پنج‎شنبه کلاس‎‎هاي اول تا سوم را تعطيل مي‎کرد. در اين سه سال من غالب اوقات همراه پدرم به کيهان بچه‎ها مي‎رفتم. دفتر مجله را خيلي دوست داشتم. هم به خاطر آن که در آن سال‎ها جوي بسيار صميمي و دوستانه داشت و هم به جهت حضور خود آقاي فردي. هنوز هم بعد از گذشت هفده-هجده سال کسي را نديده‎ام که مثل آقاي فردي با همه بچه‎ها تا اين حد مهربان باشد. به‎هرحال روز‎هاي پنج شنبه‎ساعت ده صبح جلسه قصه بود و داستان‎‎هايي که به دفتر مجله رسيده بود را مي‎خواندند و همه درباره‎اش نظر مي‎دادند. آقاي فردي و رياضي، فلاح‎پور، باباخاني، بايرامي، پريزاد، زاهدي مطلق، حسيني و خانم کاوه به‎همراه پدرم پاي ثابت اين جلسات بودند. من هم در اين سه سال به‎اصطلاح نخودي بودم و توي جلسات حضور داشتم. هم آقاي فردي خيلي دوست داشت که در اين جلسات باشم و هم خودم اين‎طور مي‎خواستم. دليل آقاي فردي اين بود که حضور يک کودک در جلسه‎اي که براي قصه کودک است لازم است و دليل علاقه من هم بدون شک اين بود که آقاي فردي خيلي تحويلم مي‎گرفت و اين براي يک بچه دوره ابتدايي بسيار جذاب بود. اولين جمله‎اي که آقاي فردي در اولين ديدارمان به من گفت اين بود که از لباست معلومه که استقلالي هستي و من که انگار توهين بزرگي را شنيده بودم حرفش را رد کردم. اين حرف دستمايه‎اي شد که آقاي فردي هميشه چند دقيقه‎اي سربه‎سرم بگذارد. يک‎بار پرسيد چند بار ورزشگاه رفتي و من جواب دادم که بابام منو ورزشگاه نمي‎بره. قول داد و گفت اشکال نداره خودمون دوتايي يه روز باهم مي‎ريم ورزشگاه. اين حرف را آقاي فردي وقتي زد که من کلاس چهارم يا پنجم بودم و ديگر خبري از تعطيلي پنج‎شنبه مدرسه‎مان نبود. به‎خاطر همين فقط بعضي از هفته‎ها بعد از مدرسه و سر ظهر مي‎رفتم کيهان بچه‎ها. 

بعد از ظهر، يکي از روزهاي تابستان داشتم اخبار ورزشي گوش مي‎دادم که گوينده اعلام کرد پنج‎شنبه بازي پرسپوليس و الوکره قطر است. نمي‎دانم يک دفعه با خودم چه فکر کردم که گوشي را برداشتم و شماره کيهان بچه‎ها را گرفتم. بدون مقدمه گفتم: «آقاي فردي هنوز سر قولتان هستيد؟» گفت: «کدام قول؟» گفتم: «قرار بود منو ورزشگاه ببريد!» خنديد و گفت: «من قول دادم بهت. مرده و قولش.» من هم نان را به تنور داغ چسباندم و گفتم: «پس فردا منو مي‎بريد ورزشگاه؟ پرسپوليس بازي داره.» هيچ‎وقت يادم نمي‎رود سکوت چند لحظه‎اي آقاي فردي را. بعد‎ها فهميدم حالش خيلي خوب نبود و قرار بود پنج‎شنبه برود دکتر. گفت: «اشکال نداره تو فردا بيا اينجا اگه شد مي‎ريم.» با پررويي بيشتري که بعد‎ها باعث شد خجالت بکشم گفتم: «شايد بريم؟ اگر حتما ميريم بيام.» باز هم از آن خنده‎‎هاي دلچسبش کرد و گفت: «باشه قبول، فردا منتظرتم». بماند که مادر و پدرم دعوايم کردند که چرا اين کار را کردم و...

تابستان بود و مدرسه‎ها تعطيل. صبح با بابا رفتيم کيهان بچه‎ها و وسط جلسه قصه رسيديم. روال اين بود کساني که دير مي‎رسيدند زود مي‎نشستند تا کسي که قصه را مي‎خواند مجبور نشود خواندنش را قطع کند. به محض نشستن نگاهم روي آقاي فردي قفل شد. لبخند هميشگي‎اش، از همان‎‎هايي که با دهان بسته بود و لپ‎هايش را چروک مي‎کرد، خيالم را راحت کرد که قرارمان را فراموش نکرده. قصه بعدي را دادند تا من بخوانم. معمولا روان مي‎خواندم. اما آن روز از شدت هيجان و اضطراب اينکه نکند آقاي فردي زير قولش بزند مرتب تپق مي‎زدم. آقاي فردي از همين تپق‎‎هاي مکرر فهميد که حواسم نيست. موقعي که نفر بعدي داشت قصه بعد را مي‎خواند از جايش بلند شد و آمد طرف من. وسط جلسه پشت سرم خم شد و در گوشم گفت: «ما قرار است امروز باهم بريم يه جايي. مگه نه؟» و باز هم همان لبخند هميشگي و خيال بچه‎اي که راحت شد. تا عصر سه چهار بار ديگر و به بهانه‎‎هاي مختلف ياد‎آوري کرد که يادش نرفته و من هم غرق در شادي منتظر وقت رفتن بودم. بعد از ظهر به‎همراه آقاي فردي، پدرم و آقاي پريزاد رفتيم به‎سمت ورزشگاه آزادي. آقاي فردي و بابا با هم مشغول صحبت بودند و پريزاد هم که استقلالي بود مدام سربه‎سر من مي‎گذاشت. پريزاد گفت برويم سکو‎هاي وسط که راحت بازي را ببينيم و اين‎بار من بودم که در گوش آقاي فردي حرف مي‎زدم. گفتم. «آقاي فردي تورو خدا بگو همين‎جا که پشت دروازه هست بنشينيم. من دلم مي‎خواد عابدزاده را از نزديک ببينم.» دستم را توي دستش فشار داد و به پريزاد گفت «رضا همين‎جا خوبه!» و باز هم دل من بود که شاد مي‎شد. آن روز يکي از بهترين خاطرات دوران کودکي من شد. پرسپوليس پنج بر يک برد و من هم عابدزاده را از نزديک ديدم.