بختکي بيخ گلويم

   

اينجا را خيلي وقت است مال خود کرده‎ام. جاي دنجي است؛ خلوت و دنج. لاي سنگ‎‎هاي خزه‎بسته مي‎تواني چمباتمه بنشيني و چشم بدوزي به دريا، به قايق کوچکي که در گرگ و ميش صبح براي صيد قاچاق به دريا زده. ده دوازده روزي است که مهلت قانوني صيد تمام شده است. سنگ صافي که روش نشسته‎اي خيس است و نزديک آب. موج‎‎ها که هجوم بياورند به لبه تيز سنگ چنگ مي‎زني و مثل خرچنگ پيري گوشه سنگ کز مي‎کني و اجازه مي‎دهي آب به‎تمامي دربربگيردت. طول مي‎کشد تا آب کف‎آلود همه حفره‎‎هاي لابه‎لاي سنگ‎‎ها را پر کند و به ديواره صخره‎اي بالاي سرت برخورد کند و پس بنشيند. همه اين مدت سرت زير آب است و شلال ر‎هاي جلبک‎‎هاي زير آب را تماشا مي‎کني. تصوير آن زير کدر است و مات. با اين همه آنچه تو بخواهي آن زير پيداست. فارغ از صدا و همهمه بيرون. يک دنياي ديگر. اينجا به پناه آمده‎اي. اينجا غار تنهايي توست. دور از سروصداي بيرون. بيرون غوغايي راه انداخته‎اند. هميشه همين‎ حکايت است. عزيزي بميرد و قيامتي به‎پا شود. حالا هم اين اتفاق افتاده است. اين اتفاق افتاده که من خزيده‎ام به اين غار خيس و ساکت. پيامک اول را يک ناشناس از همدان مي‎دهد: «آقاي فردي رفت.» با يک مشت جملات احساسي که ضميمه خبر کرده. خبر اما خلاصه است و رسا. «آقاي فردي رفت.»

زنگ مي‎زنم خسرو باباخاني، راست است؟ راست است. کِي؟ چهارساعتي مي‎شود. چهار ساعت است که فردي رفته. شب است و تاريک. اينجا صداي باد از سمت دريا به گوش مي‎رسد. آنجا در محله جِي، نزديک مسجد جوادالائمه همه جمع‎اند. خسرو صدايش مي‎لرزد. مي‎گويد: «همه جمع‎اند». ارتباط قطع مي‎شود. زمان مي‎گذرد. گوشي تلفن همراه زنگ مي‎زند. روابط عمومي سوره مهر، حوزه هنري، مجله پنجره. مطلب مي‎خواهند. همه نوشته‎اند. اما انگار کم است. توان نوشتن ندارم. بايد جايي بروم. تهران نه. تهران جاي من نيست. تهران خلوتي ندارد که اگر داشت من کجا و اينجا کجا؟ تهران جاي از ما بهتران است. مخصوصا حالا و بعد از اين اتفاق. مراسم پر و پيمان است. از همين حالا مي‎توانم پيش‎بيني کنم. همه خواهند آمد. رييس حوزه هنري... بروبچه‎‎هاي مؤسسه کيهان... کيهان بچه‎ها… انتشارات سوره مهر... وزير ارشاد با معاون‎‎هاي ريز و درشتش، شرط مي‎بندم حياط حوزه هنري جاي سوزن‎انداختن نخواهد داشت. گم شده‎ها را مي‎تواني همان گوشه‎کنار‎ها بيابي. اما من يک جاي بهتر سراغ دارم. راه دريا. يک گوشه خلوت و دنج و بي‎مزاحم. بايد از خانه بزنم بيرون. خلقم تنگ است. دق‎مرگي‎ام گرفته است. کجا مي‎توانم خودم را از اين بختکي که بيخ گلويم را گرفته خلاص کنم؟ از کوچه دادگستري بيرون مي‎زنم. سه‎راه را پشت سر مي‎گذارم. از کنار هتل صدف هم مي‎گذرم. بيست‎دقيقه‎اي توي راهم. چراغ‎‎هاي شهر ساحلي حالا از دور سوسو مي‎زند. ساحل اينجا پر از صخره‎‎هاي سنگي است. اينجا خلوت است. اينجا خلوت من است. به من قدرت مي‎دهد، قدرت ماورايي. مي‎توانم مرغ خيالم را به پرواز دربياورم. مي‎توانم رؤياپردازي‎ام را به هزار برسانم. مي‎توانم فردي را برگردانم به حضور. کنارش بنشينم و دعوتش کنم به تماشاي فلق در صبح‎گاهان دريا. قايقي اجاره کنيم و به دريا بزنيم. رو به آن دورها. رو به‎جايي که آسمان و دريا يکي شده. فردي مهربان است. بعيد مي‎دانم رويم را زمين بيندازد. وقتي برگشتيم باز هم با هم عکس يادگاري خواهيم انداخت.