شعر 3 - استقبال از مطروحه رهبری - مهدي شريفي

«رندانه آخر ربودي
جامي ز خمخانه‌ي دل
خونين چو برگ شقايق
رنگين چو افسانه‌ي دل»

تا موج غم شعله‌ور شد
دل را به دريا سپردي
تا سربلندت نمايد
تصميم مردانه‌ي دل

برخي به‏يكباره رفتند
اما تو با درد ماندي
ماندي و هر شب نهادي
سر بر روي شانه‌ي دل

ماندي كه مردم نگويند
خوبان همه پر كشيدند
ماندي كه روشن بماند
با نور تو خانه‌ي دل

ماندي روي تخت تا كه
باشد خيال دلم تخت
اي ثروت بي‎نهايت
اي گنج ويرانه‌ي دل

آنان‏ كه يكباره رفتند
هر يك فقط يك شهيدند
اما تو صدها شهيدي
اي پير ميخانه‌ي دل

هرچند ماندي تو اما
شمع وجود شريفت
با هر نفس آب مي‏شد
مي‏ريخت بر شانه‌ي دل

آخر تو هم پر كشيدي
من ماندم و خاطراتت
در پيشت اي شمع خاموش
مي‏سوخت پروانه‌ي دل

مهدي شريفي