جلال آل احمد نویسندگی را ابزار می دانست

خبرگزاری تدبیر(تینا پرس) «جلال‌الدین سادات آل احمد معروف به جلال آل احمد، فرزند سید احمد حسینی طالقانی دوم آذرماه 1302 در محله سید نصرالدین از محله‌های قدیمی شهر تهران به دنیا آمد و در غروب روز هجدهم شهریور ماه سال 1348 در سن 46 سالگی در اسالم گیلان درگذشت.»

آیدین آغداشلو، درباره نقش آل احمد در جریان روشن فکری ایران گفت: آل احمد همه مختصات دوران خودش را داشت، هم نویسنده بود و هم سیاسی و در هر دو مورد بسیار موثر واقع می شد. در واقع یک نویسنده سیاسی بود که سیاست و مسائل مربوط به این حوزه بر کار نویسندگی اش غلبه داشت. نویسندگی را به عنوان یک سکوی پرتاب قلمداد می کرد که در نهایت به گزینش میان حق و باطل می انجامید.

این نقاش در ادامه و با توجه به تغییر مواضع آل احمد در طول سال های حیات اش افزود: به نظر من برای بررسی این مسئله، باید دورانی که آل احمد در آن زیست می کرد را در نظر گرفت. دوران آرمان خواهی که نتیجه گرفته از انقلاب مشروطیت بود، او هم به عنوان شخصیتی که به این آرمان خواهی اعتقاد داشت، بهش عمل می کرد. پیش از این که بگوییم آل احمد عضو حزب توده بود یا نبود، باید بگوییم یک چپ بود. بنابراین هر جا احساس می کرد آن شکل چپی که بهش پیوسته، کفایت نمی کند ازش جدا می شد. از حزب انشعاب کرد، با خلیل ملکی همراه شد، اما همیشه یک چپ اصلاح گر ماند. نظریه اش را در کتاب های مختلف اش، از جمله نفرین زمین توضیح داده است، در طول عُمرش در قالب های مختلف ظاهر شد اما از چپ نبرید، از این شاخه به آن شاخه پرید، اما همیشه یک بنیانِ چپ داشت. ریشه های فکری اش همین بود، گمان می کرد که این ریشه ها امکان رسیدن به آن آرمان را فراهم می کنند.

این نویسنده در پایان و درباره جایگاه نویسندگی آل احمد گفت: جلال را قطعا فقط به عنوان یک نویسنده نمی توان مورد داوری قرار داد. او نویسندگی را برای رسیدن به هدفش ابزار می دانست. بدین جهت از حیث ادبی با خیلی از هم نسلان خودش قابل قیاس نیست. آن ها برای نویسندگی شان جایگاه اصلی تری را در نظر می گرفتند، اما آل احمد این طور نبود. البته نثرش معتبر و مهم است و بر نثر بسیارانی از آن دوره تاثیر گذاشته است.