غزلي از پيمان طالبي

از آن همه قیل و قال ما ماندیم ، جمعیت پابرهنه ی رنجور

رفتند عقب سواره هامان، تا بر ما نگران شوند دورادور!

 

شب طعنه به ساحت پلنگان زد، تقدیر ستاره ها عوض گردید

تا شام چهارده ؛ دریغا ماه ، تا شام چهارده ؛ دریغا نور

 

در زمره ی بیسوادها رفتیم ، با نام خدا ز یادها رفتیم!

ما ماه و دو چشم شهر بر ماهی ، ما آه و دو گوش شهر بر ماهور

 

لبخند به خون ما نمی سازد ، مَردیم برای اینکه با دردیم

در پیرهن غزل برامان هست ، لبخند همیشه وصله ناجور

 

با این همه، ما بلند پروازیم ، در قافیه ها به فکر اعجازیم

ما صاعقه ایم گوش شیطان کر، ما بارقه ایم چشم شیطان کور