یادداشت مصطفی میرزایی بر کتاب«مادر بزرگ پیام مرده»

شهرستان ادب به نقل از روزنامه فرهیختگان: خیلی از مخاطبان ایرانی ادبیات داستانی بر این باورند که آنچه قرار است به ادبیات پایداری تغییر نام دهد، فاقد عنصر لذت و تکنیک و کشف و شهود است. اکثر آثار فقط به دنبال خلق تصویر و اتفاقاتی هستند که هیچ‌گاه در انقلاب و سال‌های جنگ تحمیلی، اتفاق نیفتاده است.‌ آنان ‌آنقدر غرق در تلاش برای باورپذیر کردن این تخیلات می‌شوند که دیگر آیتم‌های داستان را از دست می‌دهند. «مادر بزرگ پیام مرده»، مجموعه داستانی شامل هفت داستان کوتاه در ۱۰۰ صفحه است که به‌خوبی توانسته با سوژه‌های جنگی و اتفاقات رخ داده در روزهای پایانی انقلاب، آثاری مدرن و پست‌مدرن خلق کند. اگر به دنبال داستان‌های کارگاهی جهت آموزش ایجاز در داستان‌نویسی می‌گردید، این مجموعه بهترین است. ایجاز به حدی است که جملات شکل دمینو به خود گرفته‌اند و اگر جمله‌ای را برداریم، بقیه جملات داستان به هم‌ریخته می‌شود. این گزیده‌نویسی چنان است که انگار تیمور آقامحمدی با خساست و وسواس عجیب تا جایی که داستان از دست نرود روزها نشسته و دانه دانه کلمات را انتخاب کرده و با اطمینان از اینکه کلمه یا جمله بهتری به ذهنش نمی‌رسد، آنها را در داستانش به کار گرفته است. باید اعتراف کنم اگر قصد خواندن داستانی با هدف سرگرم کردن خودتان یا دیگران را دارید این مجموعه را انتخاب نکنید‌. آقامحمدی واضح، گروه فکری خاصی را به عنوان مخاطب اثرش مد نظر داشته و از اینکه کتابش فراگیر نشود، نترسیده و با اعتقاد بر «یکی مرد جنگی به از صد هزار» تمام تلاشش به دست آوردن دل خواص و منتقدان بوده تا مخاطبان عامه‌پسند.
اکثر داستان‌های مجموعه دارای پیرنگ مخفی یا ایهامی هستند. موجز بودن اثر تا حدی که مخل ایجاز ‌شود، باعث می‌شود مخاطب به یاد جیمز جویس فقید بیفتد و عمده مشکل مجموعه همین‌جاست‌. آثار جویس اکثرا دارای خط فکری و فلسفی‌ بوده و جهانشمول هستند، به گونه‌ای که به محض ترجمه، 10 فرد همزمان در‌10نقطه از جهان بعد از خوانش‌، به یک حس یا کیف و لذت مشترک می‌رسند و در ذهن‌شان یک برداشت و نتیجه یا کشف شکل می‌گیرد، اما در این مجموعه خیلی از داستان‌ها و تصاویر و  جملات کلیدی فقط در مرز ایران معنا دارد و برای ترجمه و رساندن به دست مخاطبان برون‌مرزی، نیازمند پانویس و رمزگشایی است.
روزنامه فرهیختگان؛ 17/5/1395