ای کاش سیاستمداران شعر می خواندند!

شهرستان ادب: آدونیس می‌گوید: «دنیا چقدر قشنگ می‌شد اگر همه سیاستمداران یک حرف می‌زدند و چه زشت می‌شد اگر همه شاعران یک شعر می‌گفتند». ولی شاید بهتر است الان بگوییم دنیا چقدر قشنگ می‌شد اگر سیاستمداران هم شعر می‌خواندند  یا با شاعران حشر و نشر می‌کردند. آن وقت اگر به سال ۱۳۹۵، پس از واقعه تاسف‌بار ساختمان پلاسکو جملاتی دست‌کم از ده سال پیش از شاعری تازه‌هجرت‌کرده می‌خواندند که:

«ساختمان فلسفی از ساختمان پلاسکو هم لرزان‌تر است، چه فایده دارد شما ما را با خود به رستوران ماهیت ببرید و به ما چلوکباب وجود بدهید آنگاه ما را به تماشای سلسله ممکنات ببرید و پس از صرف شام در میان معالیل بی‌گناه و پرده‌برداری از مجسمه علت در میدان معلول و ورود به دایره امکان  و توقف در دایره وجود و اقرار به وحدانیت هستی و تصریح به بداهت وجود و تصدیق به صرافت هستی، تازه به تو بگویند فلانی مثلا این پاسخ شبهه آکل و مأکول و معمای عاقل و معقول و داستان معروف شنگول و منگولِ جهنم و حبهٔ انگور بهشت را عجالتا برو  و در کنج ریاضیات و از پیر مکاشفه بپرس که محیط معاد جسمانی بر تردد اصحاب مشاء بسته است و کلید برهمائی این صندوق عرفانی تنها در زیر پوست تخت سلوک مرشد آب‌بندی‌شدهٔ نَفَس هفتصد پیر شنیدهٔ آبِ کوزهٔ هفتاد اربعین چشیدهٔ خوابِ هفت سلسلهٔ عرفانی و هفت پادشاه حیرانی دیده است*؛»

از خود نمی‌پرسیدند آیا اینها تنها تصادفی شاعرانه است و شطحیاتی برآمده از خلسه و حالی غریب که شاعران را به آن نسبت می‌دهند که گاه می‌تواند پیشگویانه از آب درآید؟ یا نه؛ تجلی حساسیت‌های شاعری‌ست متعهد و حساس به اجتماع که در غار تنهایی خود نخزیده و دامن از مصائب مردم برنچیده و به جامعه‌اش نظر می‌کند؟ چه کسی می‌داند؟ شاید آن روزها، آن سالها، قضیه پلاسکو بحث مطرحی بوده. چه بسا این یک سند تاریخی باشد از شاعری که برآیند مسائل روزگارش در هنرش تجلی کرده است. شاید باید روزنامه‌های آن سالها را بررسی کرد، شاید لرزان‌بودن ساختمان پلاسکو، آن سالها، یعنی دست‌کم ده سال پیش هم مطرح بوده که مثلا سرمایه‌داری، زمین‌خواری را خوش نمی‌آمده. شاید باید دنبال مقصر در تاریخ گشت...

هر کدام که باشد، یا نباشد، جز این نیست که کاش سیاستمداران شعر می‌خواندند.

*احمد عزیزی، یک لیوان شطح داغ، ص ۳۳۳.

عصمت زارعی