غزلی از سید محمدحسین ابوترابی

ذرات خاک با تن تو حرف می زند
شب ، با سکوت ِروشن تو حرف می زند

تو نیستی ، تمام شدی پس چگونه است ؟
دارد تمام ِ بودن تو حرف می زند

خودکار من ز خون تو جوهر گرفته است
از لحظه ی پریدن تو حرف می زند

تسبیح و مهر و خاطره... ، خوابم نمی برد
نیمه شب است ، شیون تو حرف می زند

بر خاکهایِ خاطرهِ انگیزِ خونی ات
افتاده است ، سوسن تو حرف می زند

تو نیستی ، تمام شدی پس چگونه است ؟
از تو هنوز دشمن تو حرف می زند