شعری از صفیه کوهی

همیشه حرکت

ازشانه های شما
غیرت را با تب چند درجه
بالاتر از زندگی
به این خاک بخشیده
این را همه فهمید ه اند
که آستین جنایت را
از رکود استخوان ها یشان بالا می برند
تا در مغز بامهای شما
عشق را نشانه بگیرند
سقوط در گسل است
دریغ که نمی دانند
دریغ که نمی دانند
دریغ که یادشان می رود
زمین اشاره پاکی است
که سجده را به نام روشنی
در کوچه جاری می کند.
                                        صفیه کوهی