خداحافظ گل سوری

بعد هم صحبت از راز زنده ماندن عاشورا و امام حسین شد و از دردهای امروز و دیروز و همیشه افغانستان . آن روز عبدالقهار عاصی سفره ی دلش را باز کرده بود و می گفت ما حتی اگر یک شهید مطهری داشتیم به این روز نمی افتادیم. حرفهای آن روزش هیچ وقت از خاطرم نمی رود. حتی یادم هست که گفتم افغانستان از حیث شعر و ادب و تصوف و بیدارگری در گذشته و تا همین قرن اخیر چه بزرگانی را به فرهنگ و تمدن مشترک ما هدیه کرده است و ایشان سری تکان دادند و گفتند بله اما در فضای امروز افغانستان و در بین علمای دین ما در حد شهید مطهری کسی را نداریم. کاش دوستانی که به این گفتگو دسترسی دارند آن را در جایی نشر کنند. عاصی چند ماهی گویا در ایران بود و روز آخری که می خواست برود من هم مشهد بودم و در کنار ضریح امام رضا (ع) روبروی مدرسه قدیمی نواب فرصتی بود تا کمی با هم قدم زدیم و سخن گفتیم و چقدر دلم گرفته بود از این که دارد می رود و حسی غریب گلویم را می فشرد. چقدر شباهت بین عاصی و شهید احمد زارعی خودمان بود . از حیث نگاه و تفکر و شیوه های سخن گفتن و مرام و مسلکی که از هر دو دیده بودم. همینطور بود که حدس می زدم. تنها یکی دو ماه بعد خبر رسید که موشکی در کابل در خانه اش اصابت کرده است و عاصی عزیز به شهادت رسیده است. . حالا از 7 مهر 1373 روز شهادتش چیزی حدود بیست سال گذشته است . انگار همین دیروز بود که کنار حرم امام رضا(ع) با یکی از غریب ترین شاعران همزبان وداع کردم و تا هنوز آن حرفش در گوشم زنگ می زند که می گفت مشکل امروز ما مشکل تفکر دینی صحیح است و اگر ما تنها حتی یک شهید مطهری داشتیم به این روز نمی افتادیم... به هر حال به قول آن پیرمرد اورازانی که گفته بود میوه ی رسیده بر درخت نمی ماند میوه های رسیده را شهادت چید. احمد زارعی ها و عبدالقهارهای عاصی هر دو با شهادت رفتند تا ما شاعران ایران و افغانستان در میان این همه شاعر اهل می و مطرب و بی خیالی گاهی سرمان را بالا بگیریم و بگوییم ما نیز بزرگانی چون شهید زارعی ها و شهید عاصی ها را داشتیم. و چقدر شباهت بود بین این دو انسان بزرگ و این دو شهید...