گل‌ها همه آفتابگردان‌اند

شهرستان ادب: حدود 10 روز از پایان دومین اردوی آفتابگردان بانوان (دورۀ چهارم و تکمیلی) می‎گذرد، درحالی‎که بانوان آفتابگردان، هنوز از آن حال و هوا خارج نشده‎اند و حرف‎های اساتید، شعرخوانی‎ها، نشست‎های صمیمی و حرف‎های آفتابی‎شان را با یکدیگر مرور می‎کنند. جدیدترین مطلب از این دست، متعلق به خانم «نیلوفر بختیاری» است؛ او عضو دورۀ چهارم آفتابگردان است و اهل تهران. نگاه صمیمی او به اردوی اخیر آفتابگردان‎ها را با یکدیگر می‎خوانیم:

گل‌ها همه آفتابگردان‌اند

در خانه حسن یوسفی دارم که کنار پنجره گذاشته‌امش. چند سال است که کنار پنجره است. از همان روزی که پیرمرد گل‌فروش گفت: «باید نور بخوره.» کم‌کم می‌دیدم شاخه‌هایش به سمت پنجره متمایل شده‌اند. هر چند وقت یک‌بار، گلدان را جابه‌جا می‌کردم که به یک سمت رشد نکند و برگ‌های دیگرش هم بتوانند آفتاب بگیرند، یا به قول یکی از استادان «چند پرس آفتاب بخورند.» و هر وقت خلوتی با او پیدا می‌کنم در گوشش می‎گویم: «حسن تو همیشه در فزون باد!»

به حسن یوسفم فکر می‌کنم و به نام مجموعۀ قیصر امین‌پور: «گل‌ها همه آفتابگردا‌ن‌اند...». همۀ گل‌هایی که تا به حال دیده‌ام، آفتابگردان بوده‌اند. تا به حال گل و گیاهی را ندیده‌ام که به نور پشت کند. به آدم‌ها فکر می‌کنم. و به پرده‌هایی که به قول فروغ آویختنشان آسمان را از ما می‌گیرد. اما یادم می‌آید که حتی با وجود همین پرده‌ها هم می‌توان سرود: «به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد.»

و امروز در شهرستان ادب گل‌ها همه آفتابگردان‌اند.

حتی از دوستان آفتابگردانی، دوست عزیزی دارم که موقع سلام می‌گوید «سلام و نور». انگار آفتابگردان‌ها سلامشان هم نورانی‌تر است. 

و اکنون دومین اردوی بانوان شاعر دورۀ چهارمی هم به پایان رسیده است. از بردن کلمۀ «پایان» حس خوبی به آدم دست نمی‌دهد؛ مگر آن‌که این پایان آبستن آغازهای دیگری باشد. و من «ستاره می‌شمرم تا که شب چه زاید باز.»

و روز دیگری می‌آید... روزی که تداعی‌کنندۀ آنچه گذشت است. صداها و نداهای دیروز در گوشم می‌پیچد. صدایی که می‌گوید «شاعر متمایز کیست؟!» و می‌گوید: «از غم قلابی نسراییم.» و صدای دیگری که می‌گوید: «آیا شعر نیمایی فقط بر هم زدن تساوی طولی مصراع‌هاست؟!» و از همین صدا ندای دیگری می‌آید که «شعر عاشقانه، شعر التماس نیست.» و صدای دیگری می‌گوید: «به امواج کلمات دقت کنیم.»

حسن یوسفم کم‌کم دارد قد می‌کشد. آفتاب به او برگ‌های تازه‌ای بخشیده. آفتاب به او بال و پر داده است. اما می‌دانم هر قدر هم که قد بکشد، همواره آفتابگردان می‌ماند. و هرچه دارد از دولت نور است.