شعر و طرح متحرک محسن رضوانی با خشم و اندوه فاجعۀ منا

شهرستان ادب: محسن رضوانی غزل‎سرای توانای کشورمان نیز با یک طرح متحرک و غزلی تازه اندوه و خشم خود را نسبت به فاجعۀ قتل عام در منا و کشته‎شدن بیش از چهارهزار مسلمان که دست کم چهارصد و شصت نفرشان ایرانی بودند ابراز کرد. در ادامه، مقدمۀ خود او را بر این طرح اندوهگین و شعر خشم‎آگین می‎خوانید:

«برادرزادۀ سه ساله‎ام از من خواست برايش نقاشی يک حاجی حوله‎پوش بكشم. وقتي نقاشي را ديد گفت: قبول نيست. حاجي بايد كچل باشه. ( بغض كردم) گفتم عموجون! اين حاجي فرصت نكرده سرش رو بتراشه. پرسيد چرا؟ گفتم چون توی منا شهيد شده. پرسيد: حالا كجاست؟ گفتم پيش خدا. از من خواست برايش بال بكشم طوری كه پرواز كند. تقريباً همه پرسش‎هايش را جواب دادم جز آن وقتي كه پرسيد چرا لب‎هايش بي رنگ است»

علیه آل سعود

به تیغ آفتاب مکّه، سوزاندی تن گل را
سقایت پیشکش،خادم(!)... رها كن بال بلبل را

به وادی منا، حاجی به جای سر تراشیدن
به دستان شما با خون حنا کرده‎ست کاکل را

قرار اين بود: استقبالِ حاجي با گل مريم
ببين در طول کوچه، دسته و تاج گلايل را

زهي إخوان يوسف، حَبّذا قابيل و سلم و تور
نمي نامد اخوّت هيچ ديني اين تعامل را

الا طاغوتیان تابوت‎تان را ميخ ما کافی
به پشت خويشتن ويران نسازيد آخرين پُل را

سبوی صبر ما پيمانۀ عمر شما باشد
مبادا لب به لب سازید اين ظرف تحمّل را

شما شاگرد شیطانيد و شاگرد شما شیطان
ندیده هیچکس مانند اين دور و تسلسل را

شما از نسل حَجّاج‎ايد!  آن حَجّاج حاجی كُش
رها سازید با اين پنجۀ خونی، تجاهل را

یهودی‎زاده‎اید از تخم مرحب، زادۀ خیبر
که نتْواند خورَد هیهات حتی نعل دُلدُل را

به لطف حضرت زهرا شما را می‎کُشیم از دَم
مگر اینگونه دریابيد تأثیر توسّل را

کلید خانه‎ات افتاده یارب دست اهریمن
از آنجا دور كن نوکیسه‎های آسمان جُل را