سلام! آینۀ آفتاب‌زادۀ من! صبیحِ جبهه‌فروز جبین گشادۀ من!
اتاق را همه خورشید می‌کنی هر صبح سلام آینۀ روی رف نهادۀ من!
همه کدورت پیچیده در تو نقش من است مگر نه آینه‌ای تو؟ زلال سادۀ من!
به برگ‌های گل از تو غبار روبم، اگر خزان امان دهدم، هست این ارادۀ من
«فرشته عشق نداند»، که گفت؟ اینک تو: فرشتۀ همه هستی به عشق دادۀ من
تو را چه کار که سرو ایستاده می‌میرد؟ همیشه سبز بمان سرو ایستادۀ من!
به تو رسیدن و ماندن خوش است خانۀ امن! نهایت سفر! ای انتهای جادۀ من!
نام الزامی می باشد
ایمیل الزامی می باشد آدرس ایمیل نامعتبر می باشد
Website
درج نظر الزامی می باشد
من را از نظرات بعدی از طریق ایمیل آگاه بساز